J.K. Rowling haalt keihard uit naar Emma Watson en Daniel Radcliffe: “Zij begrijpen de echte wereld niet”

Ze stelt dat Watson en Radcliffe jarenlang dachten dat hun band met haar - als de schrijfster die hun carrière mogelijk maakte - hen het recht gaf om haar in het openbaar weg te zetten en haar standpunten over gender en vrouwenrechten te demoniseren.

Rowling schrijft dat Watson en Radcliffe leven in een bubbel van luxe en privileges. Zij hoeven nooit gebruik te maken van openbare toiletten of ziekenhuisafdelingen waar vrouwen met mannen moeten worden gemengd. Zij zullen nooit in een daklozenopvang belanden, nooit afhankelijk zijn van een door de staat gerund opvangcentrum voor verkrachtingsslachtoffers.

Met andere woorden: ze hebben geen enkel idee van de gevolgen van de ideologie die ze verdedigen.

Rowling daarentegen wéét hoe de realiteit eruitziet. Ze herinnert lezers eraan dat ze in armoede leefde toen ze de boeken schreef die Watson en Radcliffe wereldberoemd maakten. Daardoor begrijpt ze als geen ander hoe funest de afbraak van vrouwenrechten is voor kwetsbare vrouwen zonder geld, status of bescherming.

Een bijzonder scherp fragment gaat over Emma Watsons zogenoemde solidariteit. Terwijl Watson publiekelijk olie op het vuur gooide door Rowling neer te sabelen tijdens haar ‘all witches’-speech, liet ze achteraf een handgeschreven briefje door iemand anders bezorgen met slechts de woorden: “Het spijt me dat je dit doormaakt.”

Rowling: dit terwijl de bedreigingen tegen haar op dat moment hun hoogtepunt bereikten. Doodsbedreigingen, verkrachtingsfantasieën, martelverzoeken - allemaal gericht op haar. En Watson dacht dat een éénregelig briefje genoeg was om zich toch “aardig” te tonen. Schijnheiligheid in zijn puurste vorm.

Hoewel Rowling in dit stuk vooral Watson fileert, richt haar kritiek zich ook op Daniel Radcliffe. Hij liep jarenlang voorop in het publiekelijk afvallen van Rowling, telkens alsof hij namens de Harry Potter-wereld moest optreden. Alsof hij de spreekbuis van de tovenaarsgemeenschap was, die haar schepper moest corrigeren.

Rowling maakt duidelijk: zij accepteert dat iedereen vrij is om een eigen mening te hebben - ook Watson en Radcliffe. Maar hún constante publieke aanvallen, vaak verpakt in morele superioriteit, gingen veel te ver.

Rowling onderstreept dat ze eindelijk besloten heeft haar eigen stem te gebruiken. Jarenlang hield ze zich in, uit een soort moederlijke bescherming tegenover de kinderen die ze als jonge acteurs kende. Maar nu ze volwassen zijn (ze zijn mid-30 en hard op weg naar de 40) en zelf keer op keer de aanval openen, vindt ze dat ze terug mag slaan.

Wat Rowling zegt, is keihard maar onweerlegbaar: Emma Watson en Daniel Radcliffe mogen in hun Hollywood- en modeshowsferen denken dat ze morele leiders zijn. Maar de échte gevolgen van hun ideologie worden gedragen door gewone vrouwen. Vrouwen in opvanghuizen, vrouwen in ziekenhuizen, vrouwen in zwakke posities.

Rowling begrijpt die werkelijkheid, Watson en Radcliffe niet. En daarmee heeft ze de hypocrisie van haar voormalige protegés pijnlijk blootgelegd.