-Dina-Perla Portnaar- Laat dit de allerlaatste oorlog zijn

Hi, ik ben Dina-Perla. Ik ben vrijdenker (in plaats van alcoholist ja). Uit noodzaak en voor mijn welzijn heb ik me losgemaakt van de kaders waarin ik opgroeide. Om in lijn te leven met waar ik voor sta. Integer. Om vele transgenerationele zaken op te lossen en ‘het werk’ als individu te doen. Met succes en kin in de lucht. Niet om bij wijze van alles te doen wat God verboden heeft. Welke God dat ook voor je moge zijn. Of geen God. Zo’n spannende persoonlijkheid ben ik niet.

Zo ben ik geen feestbeest. Het aantal mannen op mijn pad staat letterlijk op één pagina in een notitieboek. Lach me maar uit. Doe ik ook. Vooral vanwege het idee dat ik een femme fatale zou zijn. Niet op die manier in ieder geval. Ik heb klassieke normen en waarden. Ik ben rustig en zachtaardig. Al helemaal als veertigjarige. Maar mijn vrijheid is wel degelijk de rode draad van mijn leven.

Als ik financieel onafhankelijk zou zijn, zou ik in de natuur en aan zee, ver van andere mensen kunst maken, filosoferen en leren. Met Pom (hond) de eerste, tweede, derde enzovoorts. Af en toe zou ik de mensen weer opzoeken. Bijvoorbeeld om hen toe te spreken. De praktijk is voorlopig een stads en financieel afhankelijk compromis.

Zaterdag sprak ik af met een oud-journalist. Het gesprek ging amper over de zee, maar zoals alles de laatste tijd, te veel over Israël en inmiddels Iran. Over hoe ik op bizarre tijden naar X grijp om te kijken hoe de wereld alweer verder in brand staat. Wat voor kuiperijen er nu weer zijn bijgekomen. Ondanks dat ik gesloten gemeenschappen bekritiseer. Gemeenschapsvormen die in Israël nog bestaan.

Ik kan niet ademen, zei ik tegen mijn kennis. Wat heb ik ‘hen’ die mij dood willen aangedaan? Veertig jaar doe ik al mijn best, overal waar ik kom en met wie ik ook omga. Geen verschil tussen het supermarktteam en de C-suite. Minister President van de wereld? Dat zal me worst wezen. Dezelfde behandeling.

Hoe ik op het schoolplein van het MLA (Montessori Lyceum Amsterdam) in 5 en 6 VWO tussen kliekjes laveerde, is hoe ik erna in de samenleving ben doorgegaan. Dus of ik nou rechts, links, midden, of op een andere planeet publiceer, het maakt allemaal niet uit. Na twintig jaar in de media (en de rest) kennen mensen dit van mij. Mijn neiging om mensen te snappen en op inhoud te verbinden.

Maar ik had er alles voor gegeven om niet Joods geboren te zijn, zei ik tegen mijn kennis. Wie echter denkt dat ik het werk (Exodus uit de vuurtoren) als een soort van klokkenluider, activiste en schrijver/spreker uit (zelf)haat heb gedaan, weet niet hoe mis die het heeft. Wanneer je kunt uitzoomen en begrijpt wat er allemaal aan schort, spreek je je immers uit liefde uit. Alleen zit deze wereld inmiddels in een immense verschuiving. We zitten in een Derde Wereldoorlog. We komen eruit, maar deze fase zal zeker tot 2030 doorgaan.

Jaloers op al die privilegemensen die mijn lasten niet dragen, ben ik wel. Als ik zo’n privilegemens vol vanzelfsprekende belonging zou zijn (kom ik op terug in een ander verband), zou ik ook over ‘luxueuze liefdesverslavingen’ schrijven, zoals de Elizabeth Gilbert’s van deze wereld. Zorgeloos, luchtig en universeel. Maar ik heb andere zaken aan mijn hoofd, zoals Israël.

Het zou me minder moeten bezighouden. Zo’n dag in de studio is zo gek nog niet. Want aan bijna 24 uur per dag betrokkenheid en zelfs (verknipte) verantwoordelijkheid, ga je onderdoor. Aan haat en complotten die weer rijkelijk op X en erbuiten vloeien. Zoals, de ‘kakkerlakken’ zitten lekker met elkaar op een hoop in de val. Een paar jaar geleden kwam een Nederlander op mijn pad die doodleuk tegen me zei: een bom erop en we zijn er klaar mee.

Maar denk je dat zíj op dergelijke wijze zich om mij bekommeren, vroeg ik mijn kennis. Mijn familiesysteem bijvoorbeeld waar ik me uit ontworsteld heb, die deels in Israël woont? Natuurlijk niet! Wat ik ook doe, zei ik, ik kom er gewoon niet van af. Ik geloof dat heel het terras bij Café Wildschut me hoorde.

De laatste tijd praat ik wel bijna dagelijks met een orthodoxe vriendin uit mijn schooltijd die er woont. Die me omarmt zoals ik ben en met wie ik nog het mooie van mijn achtergrond kan delen. Dat is wel wederkerig. Stop met al dat nepnieuws, roept ze dan. Pleur dat scherm opzij. Maar dat lukt me gewoon niet.

Haar blinde vertrouwen in God en de afloop van wat er speelt, is jaloersmakend. Ik daarentegen voel me gewurgd en houd mijn hart vast. Vele malen hebben we geconstateerd dat ik me meer zorgen maak vanuit Nederland dan zij die er middenin zit en in de nacht met haar gezin de schuilkelder in moet rennen. Het voelt alsof de aarde momenteel zelf in angst ademt.

Pakistan wil Iran steunen. Religieuze breuklijnen worden opnieuw als wapens ingezet. Pakistan beschikt bovendien over nucleaire zooi. India waarschuwt Pakistan dat ze gaan aanvallen als Pakistan zich met het Midden-Oosten mengt. De grenzen bij Pakistan en Iran zijn dicht. Rusland lijkt eerder te neigen naar solidariteit met Amerika dan Iran, maar dat gaat nog alle kanten uit en is dus volledig onbetrouwbaar. Turkije moet geen vreemde verhalen verzinnen en rare stappen zetten (religieuze breuklijnen…). Ze worden gewoon door de NATO beschermd. China wil dat hun mensen in Iran vertrekken.

De Amerikaanse achterban is verdeeld tussen ervoor gaan of Amerika uit deze oorlog houden. Oorlogsmiddelen stuurt de VS ondertussen wel richting het Midden-Oosten. Amerika staat achter Israël, maar gaat in korte tijd van hot naar her met hun standpunten. Iran bereidt zich voor om Amerikaanse doelen aan te vallen.

Wat van Amerika’s uitspraken waar is, of strategie of afleiding valt nog te bezien. De zogenaamde onderhandelingen tussen de VS en Iran op het gebied van die nucleaire zooi bleken immers ook een afleidingsmanoeuvre te zijn. Iran kreeg 60 dagen. Op dag 61 volgde de aanval van Israël op Iran. Dat Iran die nucleaire zooi heeft, is allang vastgelegd trouwens (International Atomic Energy Agency).

Voor de ‘incrowd’ van deze heilige en existentiële oorlog, is de symboliek van die 6/13 duidelijk, dus de datum van Israël’s eerste aanval op Iran. De 613 ge- en verboden uit het Jodendom. Er is zoveel waar de lokale leek/pers echt geen moer van snapt… Dit is geen theoretisch schaakspel. Dit gebeurt nú. Als dit artikel uitkomt, zullen er een heleboel nieuwe updates zijn.

Duidelijk is dat dit ideologie en religie op oorlogspad is. Het gaat niet over rechten, land, olie en andere middelen/geld of invloed. Het gaat over het misbruik en de stupiditeit van overtuiging. Tot aan doodsculturen aan toe. Dat brengt me, pijnlijk genoeg, terug bij het debat in de Tweede Kamer over de zogenoemde dekolonisatieagenda van D66. Omdat leren nogal een uitdaging is…

Mpanzu Bamenga (D66) verdedigde de dekolonisatieagenda met een beroep op het slavernijverleden en het koloniaal systeem dat volgens hem tot op de dag van vandaag doorwerkt. Voor een deel klopt dat en voor een deel niet. Zijn woorden zijn niet zonder gevaar, zeker in deze tijd niet. Overtuiging doet ertoe, zeker wanneer die gekoppeld wordt aan ideologie.

Wat Bamenga voorstelt, wordt gepresenteerd als herstel, maar draagt het risico van een nieuwe, vicieuze cirkel. Een waarin slachtoffers verschuiven richting daderschap. Of op z’n minst in een moreel onaantastbare positie worden geplaatst. Het debat met Joost Eerdmans was pijnlijk om te zien. Niet vanwege de clash, maar vanwege de spraakverwarring.

Geloof me, ik heb Bamenga in het verleden toegejuicht omdat ik het verlies van zijn zus, als ik het goed begrijp, door etnisch profileren en de rest van zijn levensloop bevatte. Breder gezien, had ik zelfs geen aarzeling om zwarte piet te hervormen (als de Nederlandse identiteit daarover gaat joh, is dat wel heel armoedig). Maar nu zie ik de problemen al van ver aankomen. Wie ik ben om me te mengen in specifiek dit debat? Ik heb Martin Luther King en James Baldwin als een malle bestudeerd.

Ik ben geen ‘donkere’ vrouw, maar wel een vrouw die net als veel Joden en donkere mensen de historische parallellen tussen beide groepen op waarde weet in te schatten. Wie met aandacht luistert, hoort King’s en Baldwin’s stem nog altijd in het hier en nu. Wie zich bovendien echt verdiept, constateert hoezeer King bevatte dat Israël een spiritueel (dit op de eerste plaats en dan pas politiek of nationalistisch), natuurlijk en noodzakelijk gegeven is. Dus Bamenga, speechen tijdens een 4 mei-bijeenkomst maar dit gegeven miskennen, is toch echt misbruik en stupiditeit van overtuiging in de praktijk.

King en Baldwin (en anderen) zochten geen ideologische afrekening. Geen omkering van macht. Geen verschuiving van slachtoffer naar dader. Ze wilden gelijkwaardigheid. Menselijkheid. Saamhorigheid. De destructieve strijd om historische correctie, verontschuldigingen, herstelbetalingen en morele suprematie werkt niet helend, maar verlammend. Die van Halsema jegens Joden voor de rol van Amsterdam in de Tweede Wereldoorlog vond ik zelf ook maar niks. En nietszeggend of niet zuiver genoeg in context van vandaag de dag.

De dekolonisatieagenda zie ik vanuit omkering en daderschap ontstaan. Cirkels van schuld en slachtofferschap. Een nieuw systeem van uitsluiting. Ditmaal in naam van gerechtigheid. Terwijl de vervolgstap van oorlog hels is. Kíjk dan! Dat willen we niet.

De patronen van oorlog zijn universeel: ideologie als motor, religie als vlag en menselijkheid als eerste slachtoffer. Dan laat ik economische belangen en dergelijke achterwege. Er bestaan heus wel tussenoplossingen voor de erkenning van onrecht, structurele ongelijkheid en rijkdom door slavernij. Die ook de tijdloop, praktische bezwaren, (gebrek aan) collectieve en uniforme schuld en symboolpolitiek versus daadwerkelijke, structurele verandering in het hier en nu behelzen. Bijvoorbeeld investeringen in onderwijs en gemeenschapsprojecten. Of hervormingen die gericht zijn op het tegengaan van institutioneel racisme. Langdurige oplossingen.

Misbruik en stupiditeit van overtuiging heeft te maken met hoezeer mensen situaties in verschillende landen, regio’s en maatschappijen op één hoop gooien. Bijvoorbeeld te pas en te onpas over het kolonialiseren van een maatschappij praten. Of grote conclusies trekken over het Midden-Oosten door voorbij te gaan aan het eenmalige karakter van ideologie en religie (terreur) ter plaatse. Er komt geen vergelijkbare situatie in de wereld voor. Uiteraard vaak zonder er ook maar één keer te zijn geweest. Die vlieger gaat niet op, dus kappen met dat ongezonde geflirt.

Laat me controversieel zijn uit diepe wanhoop en frustratie. Die hele Tempelberg — waar Jodendom, Islam en Christendom hun heilige symbolen op projecteren — mag wat mij betreft worden platgebombardeerd. Niet uit haat of aanval, maar omdat ik niet zie hoe wat daar staat vrede gaat dienen. De beste wake-up call voor de mensheid. Wat je nú ziet, kan nooit het idee van goddelijkheid zijn.

Maar als je denkt dat ‘een bommetje erop gooien’ het probleem oplost, dan ben je niet goed bij je hoofd. Zelfs als alle Joden zouden worden uitgeroeid, wat nooit gaat gebeuren, dan nog zou daar op die plek iets blijven bestaan wat voor anderen anders zou aanvoelen. Niet iets religieus, maar iets spiritueels. Iets wat Martin Luther King begreep. Een sleutel en passend slot.

Dat gaat niet over stenen, koepels, beelden, weet ik het. Dat gaat over iets vanuit de basisprincipes van de wereld. Zoals inheemse afstammelingen dat nog altijd hebben bij specifieke energetische vortexen. Plekken die niet alleen betekenis hebben door hun geschiedenis en manier van leven. Een aansluiting voor spirituele zuurstof. Kortom, een plek die mensen daarom nooit dezelfde metafysische voeding geeft als die zij daar ontvangen.

Je kunt er iets van meekrijgen, zoals wanneer je bijvoorbeeld Sedona, Arizona bezoekt. Of het haten en willen vernietigen. Maar je kunt dat ontastbare op die locatie, gekoppeld aan die mensen nooit volledig overnemen, bezitten of nabootsen. Omdat het een natuurwet is. Zo simpel is deze spirituele waarheid voorbij religie en ideologie. Op de foto hieronder zie je een mix van religie (zucht, ik moest me verplicht bedekken met doeken voordat ik het terrein van de Klaagmuur op mocht) en dat ontastbare waar ik het over heb (zie mijn expressie). Ik was twintig.

Veel mensen gaan hier nu ongetwijfeld over vallen, want dit klinkt ‘zweverig’. Of ze gaan zich afvragen wat het verschil is met religieuze en ideologische overtuiging. Kijk maar naar waar je wel en niet in mag. Koppel dat aan wat ik hier zojuist uitleg et voilà. Menselijkheid en redelijkheid komen voort uit dat ontastbare waar ik het over heb.

Wat goed bedoeld is, kan omslaan in herhaling van patronen die we dachten – hoopten – achter ons gelaten te hebben. Dat is niet hoe heling werkt. We moeten juist nu vasthouden aan de enige houvast die we nog hebben. Gedeelde menselijkheid, onafhankelijk van kleur en de hele mikmak. Aan tussenoplossingen.

We moeten complottheorieën laten varen. Ook lokale en op het oog kleinschalige. Zoals dat Geert Wilders het kabinet liet vallen vanwege Israël. Alsof alles terug te voeren is op een zionistisch (inmiddels zo vervuild als bijvoorbeeld ‘nigger’) complot. Een neurologisch virus. Wilders brak op immigratie, niet op Jeruzalem. Stop met die walgelijke bijdragen aan bijna zesduizend jaar oude samenzweringen. Kap met de brandstof voor haat. Als je dat niet kunt, zoek je maar hulp voor je neurologische kwaal.

Kortom, cirkels doorbreken. Vooral geen door de mannen gecreëerde en vastgehouden bewustzijnsvormen waar we na deze periode eens goed onderzoek naar moeten doen. Laat dit alsjeblieft de allerlaatste oorlog zijn. Genoeg. Op individueel niveau is er ondertussen nul excuus voor spraakverwarring. Dus kies voor vrede vanuit moed, liefde en waarheid. Kies voor een wereld waarin het echt niet uitmaakt wie je bent, maar waar het om gaat. Volledig op inhoud. Nu laat ik je los en ga ik slapen.