Historische afgang NRC: Krant moet diep door het stof na verspreiden nepnieuws over Hans Wijers

Het stof in Den Haag is nog niet neergedaald, of de ene na de andere kaartenhuisconstructie stort in. NRC bracht groots dat Wijers op de verkiezingsavond lelijke dingen had gezegd over Dilan Yesilgöz. Het leidde tot enorme politieke ophef en uiteindelijk tot het vertrek van Wijers als informateur. Nu moet hoofdredacteur Patricia Veldhuis toegeven:

Het is de klassieke werkwijze van de linkse media. Ze horen een gerucht dat in hun straatje past (D66 is zielig, VVD is stom), blazen het op tot voorpagina-nieuws, en kijken niet meer naar de feiten. De krant moet nu toegeven dat de onderbouwing "niet houdbaar" is. Zelfs de Volkskrant - ook niet bepaald een rechtse bondgenoot - moest concluderen dat bronnen het verhaal van NRC tegenspraken.

NRC biedt nu excuses aan aan de lezers én aan Wijers. Maar de schade is aangericht. Het toont aan dat de 'checks and balances' bij de gevestigde orde net zo lek zijn als een mandje. Ze schrijven elkaar na, ze beschadigen mensen, en als het fout blijkt te zijn, komen ze weg met een "sorry" op pagina 3.

Maar laten we het eens over de hoofdpersoon hebben. Hans Wijers. De man die door D66 naar voren werd geschoven als de grote staatsman die de formatie wel even vlot zou trekken. Zodra het artikel van NRC verscheen, pakte hij zijn biezen. Hij stapte op.

Waarom? Als het verhaal niet klopte - en dat blijkt nu dus zo te zijn - waarom vocht hij niet terug? Waarom spande hij geen rechtszaak aan? Waarom stond hij niet voor de camera om te zeggen: "Dit is leugenachtige onzin"? Het antwoord is pijnlijk simpel: Wijers is een watje. Een typische bestuurder van de oude stempel die gewend is aan applaus en rode lopers, maar die bij de eerste de beste zucht tegenwind met zijn staart tussen de benen wegrent.

Dit incident legt de zwakte van de D66-elite bloot. Ze hebben geen ruggengraat. Als het moeilijk wordt, als de pers even kritisch is (of in dit geval: liegt), dan duiken ze weg. Een echte leider, iemand met staatsman-allure, had de krant gedwongen tot rectificatie terwijl hij gewoon zijn werk bleef doen.

Wijers koos voor de makkelijke weg: de slachtofferrol. Hij liet zich wegjagen door een krantenartikel dat rammelde aan alle kanten. Dat zegt alles over zijn geschiktheid als informateur. Als je niet eens bestand bent tegen een foutief artikel in NRC, hoe denk je dan een land te kunnen leiden of een complex kabinet te kunnen smeden?

Vandaag zijn er alleen maar verliezers. NRC heeft zijn geloofwaardigheid (voor zover die er nog was) te grabbel gegooid door roddels als feiten te presenteren. En Hans Wijers heeft bewezen dat hij een politiek zwaargewicht van papier-maché is. Zodra het regent, zakt hij in elkaar.

Het is een gênante vertoning voor de journalistiek én voor de politiek. Laten we hopen dat de volgende informateur - als die er ooit komt in deze chaos - wél over een rechte rug beschikt en zich niet laat wegjagen door de inktkoelies van het Handelsblad.