Jack van Gelder over D66: “Ik ben bang dat Kaag weer uit de kast kruipt”

Zijn woorden waren misschien luchtig bedoeld, maar ze raakten een snaar. Want wat Van Gelder eigenlijk benoemt, is het collectieve trauma dat de Kaag-jaren in Den Haag hebben achtergelaten: arrogantie, morele verhevenheid, en een partij die voortdurend deed alsof ze beter was dan het volk dat ze zei te vertegenwoordigen.

Onder haar leiding veranderde D66 van een liberale middenpartij in een moralistische beweging die voortdurend anderen de maat nam. Wie kritiek had op immigratie, identiteitspolitiek of het klimaatbeleid, werd weggezet als dom, bekrompen of gevaarlijk.

Het is dus niet vreemd dat Van Gelder’s uitspraak zoveel weerklank vindt. Want hij spreekt uit wat miljoenen Nederlanders de afgelopen jaren voelden: ze zijn Kaag spuugzat.

Hoewel Merel Ek bij De Oranjezondag probeerde te sussen - “het politieke klimaat was haar zo slecht bevallen, dat ze vast niet snel terugkomt” - weten insiders beter. Kaag heeft haar invloed niet losgelaten.

Ze zit nog steeds dicht bij de Brusselse macht, en binnen D66 zijn haar vertrouwelingen nog overal aanwezig: van het partijbestuur tot in de fractie. De toon, de houding, het dedain - het zit nog steeds in de genen van de partij.

Daarom is de angst van Van Gelder niet alleen grappig, maar terecht. De “Kaag-spirit” is springlevend, en de recente stijging van D66 in de peilingen laat zien dat een deel van het electoraat nog steeds gevoelig is voor de morele pose die de partij verkoopt.

Wat D66 altijd slim heeft gedaan, is zichzelf presenteren als de redelijke middenpartij - fatsoenlijk, bestuurlijk, en zogenaamd boven de strijd. Maar in werkelijkheid is de partij een van de meest ideologische van allemaal. Onder het mom van “vooruitgang” duwde Kaag haar radicale agenda door: open grenzen, klimaatdwang, en het criminaliseren van afwijkende meningen.

Dat is precies wat Nederlanders niet meer willen. En daarom sloeg Van Gelders grap in als een bom: het was niet zomaar humor, het was een vorm van opluchting. Eindelijk iemand die hardop zegt wat anderen niet durven.

Wie denkt dat Sigrid Kaag voorgoed verdwenen is, vergist zich. Ze mag dan even uit de Kamer zijn, maar haar netwerken lopen diep: in de diplomatie, de internationale NGO-wereld en bij Europese instellingen. Als Brussel straks weer een hoge functie voor haar creëert, zal ze daar met open armen worden ontvangen - en opnieuw haar invloed uitoefenen op het Nederlandse beleid via de achterdeur.

Dat is precies wat veel mensen bedoelen als ze zeggen: “Ze komt nooit écht weg.”

Jack van Gelder gebruikte humor, maar zijn boodschap was bloedserieus. Nederland heeft genoeg van bestuurders die neerkijken op hun eigen volk. Kaag staat symbool voor dat tijdperk - en de angst dat ze terugkeert, is de angst dat die arrogantie weer de macht grijpt.

Of ze nu uit de bezemkast komt of uit Brussel: het is aan de kiezer om te zorgen dat die deur voorgoed dichtblijft.