Jesse Klaver terug aan de top: “Hij zat zich op de bank te verbijten tijdens de campagne van Timmermans”

Want Klaver is geen teamspeler. Klaver is een machtsmens. Een strategisch ingestelde carrièrepoliticus die maar één doel heeft: zelf op het pluche eindigen. En nu Timmermans met de staart tussen de benen vertrokken is na het gigantische zetelverlies (van 25 naar 20), staat Klaver alweer klaar om zijn plek in te nemen.

Geen strijd, geen verkiezing, geen discussie. Hij werd gewoon fractievoorzitter - zonder tegenkandidaat. Want wie zou het nog moeten opnemen tegen de man die jarenlang de touwtjes achter de schermen in handen hield?

De campagne van Timmermans was een ramp. Er kwam geen vonk, geen energie, geen aantrekkingskracht op de kiezer. Het resultaat? Vijf zetels verlies voor het grote linkse kartelproject. En Klaver? Die keek toe. Niet omdat hij bescheiden was, maar omdat hij de instorting van zijn rivaal al had ingecalculeerd.

Volgens politiek commentator Thijs Broer heeft Klaver tijdens de campagne meerdere keren geprobeerd in te grijpen. Hij zag het fout gaan, maar kon of wilde niet publiekelijk in botsing komen met Timmermans. Want dat zou de illusie van “één links blok” onherstelbaar beschadigen.

Maar dat blok is nu hoe dan ook dood. Wat overblijft is een PvdA met schaamrood op de kaken, en een GroenLinks-leider die al jaren probeert te doen alsof hij volks steun heeft - terwijl hij vooral leeft van media-aandacht en morele praatjes.

Laten we niet vergeten wie Jesse Klaver écht is. Een man die zichzelf ooit positioneerde als “de nieuwe politiek”, maar die in werkelijkheid exact het oude systeem belichaamt: idealen vervangen door PR, authentieke volksvertegenwoordiging ingeruild voor geregisseerde media-optredens.

Toen hij net begon, organiseerde hij grote meet-ups, probeerde hij jongeren te mobiliseren, zelfs buschauffeurs moesten ineens Klaver gaan steunen. Maar het bleef bij mooie woorden en lege beloftes. Net als bij zijn klimaatbeleid, zijn EU-fetisj en zijn waanbeelden over een ‘gelijke samenleving’ die altijd uitdraaien op hogere lasten en minder vrijheid.

En toen Frans Timmermans in 2019 de EU-verkiezingen won, zag Klaver zijn kans. Hij bond zich vast aan de PvdA in de hoop via een gezamenlijke lijst alsnog de macht te grijpen. Dat plan wordt nu ten uitvoer gebracht - nadat Klaver eerst Timmermans ten onder liet gaan.

De terugkeer van Jesse Klaver onderstreept opnieuw één ding: binnen het kartel verandert er niets. Verliezen? Mislukken? Zetels kwijt? Geen probleem. Je wordt gewoon opnieuw benoemd. Zonder strijd. Zonder discussie. Zó werkt het in de linkse bubbel.

De media juichen het toe. “Gerijpt”, noemen ze hem. “Statuur ontwikkeld”, zeggen ze. Wat ze niet zeggen: deze man heeft al jaren niets bereikt. Nul resultaat, behalve zetelverlies en symboolpolitiek. Maar in de linkse wereld betekent dat promotie.

Er is geen zelfreflectie. Geen vernieuwing. Alleen herhaling van dezelfde gezichten, dezelfde praatjes, dezelfde mislukkingen.