Kamerdebatten als toneelstuk: obsessie media is misplaatst

Iedereen die de Tweede Kamer ook maar een beetje volgt, weet dat de meeste debatten langdradige toneelvoorstellingen zijn. Alles ligt vooraf al vast. De regeringspartijen hebben hun stemgedrag bepaald, de oppositie houdt haar ingestudeerde verontwaardigde speeches, en daarna wordt alles gewoon weggestemd. De ‘dynamiek’ van het debat is voorgekookt, de uitkomst staat al vast.

En toch doen de gevestigde media alsof aanwezigheid bij álle 786 (!) debatten een heilige plicht is. Alsof het fysiek op een stoel zitten in de plenaire zaal belangrijker is dan strategisch en inhoudelijk oppositie voeren.

De PVV kiest er blijkbaar voor om aanwezig te zijn bij debatten die er wél toe doen: asiel, landbouw, de energiecrisis. Onderwerpen die voor gewone Nederlanders écht verschil maken. Geen symbooldebatjes over postkoloniaal erfgoed of EU-subsidies voor genderinclusieve fietspaden, maar onderwerpen waar je het aanrecht thuis van schudt.

De media proberen daar nu een soort schandaal van te maken. Want: hoe durven ze! Niet elke dag in dat marmeren paleis verschijnen! Geen toneelstukje spelen voor het publiek! Alsof politieke effectiviteit te meten valt in het aantal uren op een vergaderstoel.

Opvallend is dat partijen als GroenLinks-PvdA wél massaal meedoen aan debatten. Logisch: het is hun natuurlijke habitat. Veel woorden, weinig daden. Geen oplossingen, maar wel eindeloze interrupties. Vicefractievoorzitter Jesse Klaver noemt deelname “een verantwoordelijkheid.” Wat hij bedoelt: een kans om jezelf weer eens in beeld te lullen voor de camera’s.

Maar waar was diezelfde Jesse Klaver toen het ging over het sluiten van verzorgingshuizen? Of toen de energierekening explodeerde? Of toen de EU ons land weer eens tot belastingbetaler van Zuid-Europa maakte? Juist: onzichtbaar of afwezig. Maar dan wel trots op zijn debatstatistiek.

Het is veelzeggend dat de NOS naast het aantal debatten ook het aantal moties en amendementen meet. Zo’n spreadsheet zegt helemaal niks over de daadwerkelijke politieke invloed. Er zijn partijen die per week tientallen moties indienen waarvan ze zélf weten dat ze kansloos zijn. Puur voor het showeffect.

De PVV dient minder in, maar scoort wél. Denk aan het asielplafond, denk aan de miljarden voor veiligheid, denk aan het verleggen van het politieke debat in het hele land. Daar zit politieke kracht — niet in de aantallen, maar in de impact.

In plaats van zich blind te staren op hoeveel debatten de PVV bezoekt, zou de journalistiek zich eens mogen verdiepen in wat de partij daadwerkelijk bereikt. Het Kamerwerk is géén urenregistratie voor ambtenaren. Het is een strijd om ideeën, om richting, om beleid.

En ja: soms win je die strijd juist beter door je niet te mengen in elk symbolisch spektakel. Soms bereik je meer met scherpe dossiers, gerichte inzet en strategische zichtbaarheid dan door eindeloos mee te draaien in het politieke circus.

De kiezer kijkt heus wel verder dan de NOS-grafiekjes. Die wil verandering — en geen toneel.