Rob Jetten in paniek: “Wilders de grootste? Dat ga ik niet laten gebeuren!”

En bij het RTL-verkiezingsdebat ging hij nog een stap verder: “Ik heb Wilders vanmiddag nog gevraagd om ook te komen. We gaan elkaar kritisch bevragen, maar ik heb me niet neergelegd bij het idee dat hij de grootste gaat worden. Dat gaan we niet laten gebeuren.”

Het is een opmerkelijke uitspraak van een partijleider die maandenlang achteraan bungelt in de peilingen. Jetten probeert de D66-campagne te redden door Wilders tot tegenstander nummer één te maken. Maar in werkelijkheid verraadt hij vooral pure paniek.

Zoals altijd bij D66 is het morele frame duidelijk: Jetten tegenover “de anti-democraat”. Het ‘positieve’ D66 tegenover de ‘negatieve’ PVV.

Maar dat spelletje kennen we inmiddels. Zodra D66 de grip op de kiezer verliest, grijpt men naar het oude recept van moraliseren, dreigen en framen. In plaats van praten over wat Nederlanders werkelijk bezighoudt - woningnood, migratie, energieprijzen, veiligheid - komt er weer een preek over “fatsoen” en “positieve krachten”.

Het probleem? Die woorden klinken hol uit de mond van een partij die zelf jarenlang meeregeerde en juist dé oorzaak is van de problemen waar mensen nu dagelijks last van hebben.

De partij van Rob Jetten is bezig aan een electorair noodtraject. D66 is al lang niet meer het frisse alternatief van vroeger, maar een gevestigde bestuurderspartij die kiezers vooral vermoeid achterlaat.

Jettens oproep is dus geen krachtig signaal, maar een schreeuw om aandacht. Zijn “positieve krachten” zijn in werkelijkheid gewoon de oude kartelpartijen die koste wat kost de macht willen behouden - precies de partijen die Nederland in deze crisis hebben geleid.

Wat Jetten probeert, is niet nieuw. De linkse en liberale partijen hebben jarenlang hetzelfde trucje gebruikt: wie het niet met hen eens is, wordt weggezet als “gevaarlijk”, “anti-democratisch” of “extreem”. Dat werkt misschien in de studio’s van Hilversum, maar niet meer in de huiskamers van Nederland.

De gewone kiezer doorziet het. Zij voelen aan dat deze verkiezingen niet gaan over “positieve krachten”, maar over de vraag of Nederland nog van Nederlanders is.

Het D66-gevoel van morele verhevenheid raakt simpelweg niemand meer. Sterker nog: het jaagt mensen juist in de armen van de partijen waartegen ze campagne voeren.

Onder Rob Jetten is D66 verworden tot een karikatuur van zichzelf. Waar de partij ooit zei te staan voor vooruitgang en vrijheid, is ze nu de spreekbuis van klimaatdwang, EU-centralisme en woke-denken geworden.

De kiezers zien het. Ze zien een partij die vooral zichzelf prees, en intussen beleid steunde dat Nederland verdeelde. Ze zien een leider die preekt over “positiviteit” terwijl zijn partij gezinnen opzadelde met torenhoge energieprijzen en onbetaalbare huurwoningen.

Dat is geen vooruitgang, dat is politieke zelfdestructie.

Rob Jetten kan nog zo hard roepen dat hij “niet zal laten gebeuren” dat Wilders de grootste wordt - de realiteit haalt hem in. Zijn uitspraken klinken niet als strijdlust, maar als angst. Het kartel voelt dat het zijn greep op de macht kwijtraakt.

De kiezer kiest niet langer voor gladde praatjes en opgeblazen “positiviteit”. De kiezer kiest voor partijen die zeggen wat ze denken en doen wat ze zeggen.