Ronald Plasterk: “Maak boycot wederzijds, pak anti-Israël clubs aan”

Kortom: wie meedoet aan de culturele boycot tegen Israël, mag zelf rekenen op een boycot. Geen steun, geen subsidie, geen publiek. Eindelijk iemand die durft te zeggen waar het op staat.

Plasterk reageerde op de website cultureleboycotisrael.nu, waar een lijst te vinden is van instellingen en individuen die meedoen aan de ‘boycot van Israëlische cultuur’. Denk aan theaters, filmfestivals en schrijversclubs die vinden dat Israël ‘apartheid’ bedrijft en daarom buitengesloten moet worden.

Maar laten we eerlijk zijn: dit is geen neutrale culturele actie, dit is puur politiek activisme. En het is nog hypocriet ook: deze instellingen draaien vaak wél gretig op voor subsidie van de Nederlandse belastingbetaler, maar menen ondertussen een democratische bondgenoot als Israël te kunnen demoniseren.

Deze boycot komt ook nog eens op een wrange manier. Want terwijl Israël na 7 oktober keihard werd aangevallen door Hamas - met duizenden doden, verkrachtingen, ontvoeringen en pure terreur - kiezen Nederlandse culturele instellingen er doodleuk voor om Israël de rug toe te keren. Slachtoffer en dader worden omgedraaid.

Plasterk legt hier feilloos de vinger op de zere plek: wie Israël boycot, kiest in feite de kant van Hamas. Punt.

Wat Plasterk impliciet oproept, is misschien wel het belangrijkste punt: geen belastinggeld meer naar clubs die zich tegen Israël keren. Waarom zou een theater dat Israël boycot wel miljoenen krijgen uit de schatkist? Waarom zou een filmfestival dat Israëlische kunstenaars buitensluit wél op onze kosten georganiseerd worden?

Dit gaat niet over vrijheid van meningsuiting - niemand verbiedt deze instellingen een mening te hebben. Dit gaat over principes en consequenties. Als je ervoor kiest om een bondgenoot te isoleren en feitelijk mee te doen met een anti-Israëlische campagne die rechtstreeks uit de propagandamachine van Hamas komt, dan is het volkomen logisch dat daar een prijskaartje tegenover staat.

Opvallend is vooral dat vrijwel niemand uit de gevestigde politiek dit punt durft te maken. Het is symptomatisch: in Den Haag overheerst lafheid en wegkijken. Men is doodsbang om door de linkse cultuursector te worden weggezet als ‘hard’ of ‘islamofoob’.

Plasterk is hier een uitzondering: hij durft het gevecht wél aan te gaan. En gelijk heeft hij. Want als we toestaan dat de culturele sector openlijk campagne voert tegen Israël en daar nog voor beloond wordt ook, dan maken we onszelf medeplichtig aan het demoniseren van de enige democratie in het Midden-Oosten.