Schoof doet mee aan zelfvernederingsritueel: stop dit jaarlijkse schuldspel

Maar wat heeft deze zogenaamd neutrale premier daar in vredesnaam te zoeken? Waarom moet de Nederlandse regering elke zomer weer op de knieën, zich verontschuldigen voor iets waar de meeste Nederlanders niets mee te maken hadden, en waarmee we bovendien al jaren geleden definitief hebben afgerekend?

Het antwoord is simpel: dit jaarlijkse toneelstukje is een verplichte boetedoening geworden. Een ritueel van zelfhaat. En Dick Schoof – die beloofde een technocratische, nuchtere leider te zijn – doet er gewoon vrolijk aan mee.

Nederland heeft het al herhaaldelijk herdacht. Nederland heeft excuses aangeboden, monumenten opgericht, documentaires gemaakt, schoolboeken herschreven, en inmiddels hele beleidsprogramma’s uitgerold.

Wanneer is het genoeg? Wanneer mogen we als volk zeggen: we hebben herdacht, erkend en geleerd – en nu is het tijd om weer rechtop te gaan staan?

Blijkbaar nooit. Want onder druk van activisten, lobbygroepen en subsidieclubs is 1 juli geen herdenking meer, maar een jaarlijkse openbare schuldbekentenis geworden. Een moment waarop politici symboolpolitiek bedrijven, terwijl de gewone Nederlander wordt aangesproken op een verleden dat hem niet toebehoort.

Als we dan zo nodig willen herdenken, waar blijft het eerbetoon aan de Nederlandse arbeider, die eeuwenlang onder barre omstandigheden de dijken bouwde, de fabrieken liet draaien, en onze cultuur overeind hield?

Waar is de herdenking van de Hollandse moeder die tien kinderen kreeg in een tochtig huis? Of de boer die van ’s ochtends vroeg tot zonsondergang op het land stond zonder ooit één monument of dankwoord te krijgen?

Onze geschiedenis is er één van strijd, werk, armoede en opbouw. En dat mag ook weleens gezegd worden. Niet elke zomer een schuldcomplex. Maar trots. Nationale trots.

Premier Dick Schoof werd gepresenteerd als de neutrale manager, die de rust zou terugbrengen in de politiek. Maar zijn optreden vandaag toont precies het tegenovergestelde: hij doet gewoon mee aan het jaarlijkse aflaatcircus dat onze nationale trots systematisch ondergraaft.

In plaats van leiderschap te tonen, voegt hij zich in de rij van linkse symboliek, buigt hij het hoofd en legt hij een krans namens “ons allemaal”. Maar Schoof spreekt hier niet namens het volk. Hij spreekt namens een kleine, luidruchtige elite die nog steeds denkt dat Nederland een land is dat zich moet blijven schamen voor alles wat het ooit heeft gedaan.

En dat is een gevaarlijk pad.

Wij zeggen: het is mooi geweest.

We hebben herdacht. We hebben erkend. We hebben geluisterd. Maar het is tijd om weer rechtop te staan.

Genoeg excuses. Genoeg zelfhaat. Genoeg symboolpolitiek. Tijd voor een premier die zegt: “We mogen trots zijn op ons land en onze geschiedenis.” Ook op de moeilijke hoofdstukken – juist daaruit is onze beschaving geboren.

Dus meneer Schoof, geen krans meer volgend jaar. Geen excuses. Geen stilte. Maar woorden van trots. Van verbondenheid. Van toekomstgericht leiderschap.

Nederland is klaar met knielen. Tijd om op te staan.