Van Vroonhoven wil ‘Nederlandse identiteit’ beschermen, maar blokkeert PVV-beleid

“Dauwtrappen met Hemelvaart,” riep ze. “Carbidschieten! Bevrijdingsdag! De Avondvierdaagse!”

Allemaal leuk en folkloristisch, maar ondertussen weigert ze haar handtekening te zetten onder maatregelen die de Nederlandse identiteit écht zouden beschermen: grenzen dicht, immigratie beperken, criminele vreemdelingen uitzetten, asielinstroom omlaag.

Kortom: alles waar de PVV zich in dit kabinet hard voor maakt – en waar NSC structureel op remt.

Van Vroonhoven mag dan feestdagen opsommen tot ze erbij neervalt, maar als puntje bij paaltje komt kiest ze in Den Haag keer op keer de kant van juridische voorzichtigheid, politiek correct compromisgedrag en onverzettelijkheid tegen concrete migratiemaatregelen.

Toen premier Schoof weigerde de anti-migratiebrief van negen EU-landen te tekenen – een brief die pleitte voor het krachtdadig kunnen uitzetten van criminele asielzoekers – was NSC muisstil. Geen druk, geen debat, geen steun voor PVV-minister Faber die wél voorop wil lopen.

En ook bij voorstellen over opvang in eigen regio, beperking van gezinshereniging, of versobering van het asielstelsel kiest NSC standaard voor de lijn: “Ja, maar... eerst overleg... we moeten zorgvuldig zijn... de rechtsstaat...”

Dat is geen bescherming van de Nederlandse identiteit. Dat is een technocratisch afbraakbeleid dat de achterdeur openlaat terwijl je voor de voordeur een vlaggetje ophangt.

Van Vroonhoven zei letterlijk: “Nederland is meer dan een paspoort.” Helemaal waar. Maar als je dat erkent, dan moet je ook erkennen dat massa-immigratie in combinatie met gebrekkige integratie leidt tot een samenleving waarin gedeelde waarden steeds verder wegslijten.

Dan moet je erkennen dat parallelle samenlevingen ontstaan. Dat tradities sneuvelen. Dat vrijheid van meningsuiting onder druk staat. Dat vrouwen, homo’s en joden in bepaalde wijken hun gedrag aanpassen uit angst.

Als je dat erkent – en zegt dat je er wat aan wil doen – dan moet je dus kiezen voor beleid dat de Nederlandse samenleving beschermt.

Maar dát doet NSC niet. En zeker Van Vroonhoven niet. Zij kiest voor politiek theater over “weerbaarheid” en “verbondenheid”, terwijl de enige echte verbondenheid – die van gedeelde taal, geschiedenis, normen en waarden – verder onder druk staat door eindeloze instroom en ideologische passiviteit.

Wil NSC serieus genomen worden? Dan moet Van Vroonhoven nu kleur bekennen. Geen praatjes meer over bloemencorso’s terwijl de sociale cohesie in buurten verdampt. Geen warme woorden over "weerbaarheid" terwijl veiligheidspersonen hun werk niet meer kunnen doen in asielopvanglocaties.

Wil je de Nederlandse identiteit beschermen? Dan moet je pal gaan staan. Dan steun je wetgeving die grenzen sluit. Dan maak je werk van uitzettingen. Dan geef je PVV-beleid ruimte – in plaats van het te saboteren.

Doet ze dat niet? Dan is het precies wat het lijkt: retoriek zonder ruggengraat. Een marketingpraatje voor een partij die in de peilingen al bijna gehalveerd is, en binnenkort net zo snel weer verdwijnt als ze gekomen is.