Vier partijen durven nee te zeggen tegen NAVO-wapengekte – eindelijk gezond verstand

5 procent van het BBP aan ‘defensie’ – wat in werkelijkheid vooral betekent: bommen, drones, NAVO-posten en infrastructuur om troepen sneller naar het oosten te sturen. Het is een krankzinnig bedrag, op te hoesten door een land waarin kinderen zonder ontbijt naar school gaan en ouderen hun zorg worden uitgeknepen.

Toch stemde de Tweede Kamer er dinsdag massaal mee in. Op vier partijen na.

FVD, SP, DENK en Partij voor de Dieren hielden het hoofd koel en het hart op de juiste plek. En dat verdient respect.

De argumentatie in de Kamer klonk vertrouwd. “Na tachtig jaar vrede is de oorlogsdreiging reëel.” Dat was de reden om direct 16 tot 19 miljard euro extra per jaar te reserveren voor militaire doeleinden.

Maar waar is die dreiging dan precies? Van wie? Oekraïne is geen lid van de NAVO. Iran bedreigt ons niet. China heeft andere doelen dan Nederland bezetten. En Rusland, dat vastzit in Oekraïne, zou ineens binnen een paar jaar Duitsland of Nederland willen binnenvallen?

Iedereen met nuchter verstand weet dat dit opgeklopte angstretoriek is. Maar in de plenaire zaal van de Tweede Kamer gelooft men het allemaal.

Wat vooral opvalt, is hoe volledig kritiekloos partijen als VVD, D66, NSC en GroenLinks-PvdA zijn meegegaan in het verhogen van de NAVO-norm. Zelfs de GL-PvdA – ooit de club(s) van ontwapening en diplomatie – praat nu over miljarden voor tanks en militaire logistiek, zolang “de zorg maar niet de dupe wordt.”

Alsof dat niet precies is wat straks gaat gebeuren. Alsof die miljarden ergens uit de lucht komen vallen.

Met zorg, onderwijs, infrastructuur en sociale zekerheid onder druk, is het een bijna obscene vertoning om met droge ogen te beloven dat deze oorlogsbegroting “nergens pijn gaat doen”.

Het is geen toeval dat juist deze vier partijen niet meegingen in de waanzin. Zij zagen wat anderen niet durfden toe te geven: dat het verhogen van de NAVO-norm niet draait om veiligheid, maar om het dienen van een internationale oorlogslogica waarin Nederland zijn eigen belangen allang is kwijtgeraakt.

Hun ‘nee’ was geen lafheid. Het was verantwoordelijkheid.

In plaats van meegaan in de hype, vroegen ze zich af: waarom is er wél geld voor oorlog, maar niet voor ouderen? Waarom mag er wél worden geïnvesteerd in munitiedepots, maar niet in betaalbare woningen?

Nederland is geen land in oorlog. Maar het lijkt erop alsof onze politici een oorlog aan het organiseren zijn – met zichzelf aan de knoppen.

Alleen FVD, SP, DENK en de Partij voor de Dieren hebben dat door. En durven nee te zeggen.

En dus is het simpel: Wie vrede wil, stemt niet op een partij die oorlog begroten als norm stelt.