Kerken luiden klimaatklokken: 'Vijf voor twaalf!' – maar is dit preek of politieke hysterie?

De actie maakt deel uit van een landelijke campagne onder de noemer “Vijf voor Twaalf voor het Klimaat”, een samenwerking tussen GroeneKerken, De Jonge Klimaatbeweging en Grootouders voor het Klimaat. Op hun website klinkt de oproep:

“Het is vijf voor twaalf voor het klimaat! Wij luiden de klokken om aandacht te vragen voor een duurzame toekomst.”

Eerder, op 9 september, luidden ze al in studentensteden door het hele land. Nu is de tweede ronde aan de beurt — met als boodschap: als het luiden niet helpt, luid dan nóg harder.

Het idee mag dan nobel lijken, de uitvoering roept bij velen wenkbrauwen op. Want waar de kerk ooit stond voor spirituele leiding, lijkt ze tegenwoordig steeds vaker een verlengstuk van de klimaatactivistische agenda. De kansel is ingeruild voor het klimaataltaar, en de preek gaat niet meer over zonde en vergeving, maar over CO₂ en stikstof.

De keuze om kerktorens — eeuwenoude symbolen van geloof, hoop en gemeenschap — te gebruiken voor een politieke boodschap, voelt voor velen als misplaatst. De vraag dringt zich op: waar eindigt maatschappelijke betrokkenheid, en waar begint politieke propaganda?

“Het is vijf voor twaalf,” zeggen de initiatiefnemers. En dat klopt — maar dan vooral voor de scheiding van kerk en staat. Want als kerken zich opnieuw laten gebruiken voor activistische doelen, is het niet alleen een uitholling van hun eigen geloofsfunctie, maar ook een glijbaan richting ideologische eenzijdigheid.

De kerk hoort troost te bieden, geen belastingverhogingen te bepleiten. Ze hoort te spreken over het redden van zielen, niet over het redden van de planeet via zonnepanelen en vleesverboden.

De waarheid is dat deze “klimaatklokken” klinken als het laatste salvo van een beweging die haar greep op de samenleving verliest. De groene golf is aan het uitdoven, burgers zijn klimaatmoe en verlangen naar realisme in plaats van hysterie. De meeste mensen weten best dat zorg voor de aarde belangrijk is — maar ze zijn klaar met de schuldprediking en de doemverhalen.

De grootouders voor het klimaat kunnen beter weer breien voor hun kleinkinderen dan ze opzadelen met apocalyptische angst. En kerken zouden er goed aan doen om hun geloof terug te vinden, in plaats van hun torens uit te lenen aan de klimaatlobby.

Het luiden van de klokken zal de wereld niet redden. Het maakt alleen dat de duiven op het dak schrikken — en dat gelovigen zich afvragen wat er van hun kerk is geworden.

Want echte urgentie gaat niet over CO₂, maar over waar we als samenleving in geloven. En zolang kerken hun boodschap laten dicteren door activisten in plaats van door de Bijbel, zullen de klokken blijven luiden — niet als teken van hoop, maar als echo van een verdwijnend geloof.