Asielgezin wijst woning af, riskeert uitzetting – en Nederland kijkt toe

Gevolg: het gezin riskeert nu uitzetting uit het azc in Utrecht. Maar de echte vraag die gesteld moet worden is deze: hoe lang blijft Nederland dit soort weigeringen nog tolereren?

We hebben het hier niet over een gezin dat op straat wordt gezet. Nee, ze zijn al jaren in Nederland, krijgen onderdak in een azc, begeleiding, medische zorg én nu zelfs een huis aangeboden. Maar dat is blijkbaar niet genoeg.

Het huis staat in Bunschoten, op zo’n anderhalf uur reizen van de school van de zoon in Utrecht. Dat is volgens de moeder “niet te doen”, want haar zoon zou vanwege een hersenaandoening niet zo lang kunnen reizen. Een arts zou dit bevestigd hebben.

Maar hoe zit het dan met de tienduizenden Nederlandse kinderen die wél elke dag met de bus of trein naar school moeten? Of met ouders die geen keus hebben en in krimpregio’s wonen, uren van werk of onderwijs verwijderd? Die hebben geen keus. Maar dit gezin blijkbaar wel.

Het Centraal Orgaan opvang Asielzoekers heeft het inmiddels wel gehad. En terecht. Na meer dan een jaar wachten en twee keer dezelfde woning te hebben aangeboden, eist het COA dat het gezin het azc verlaat.

Er is woningnood. Er is een asielcrisis. En ondertussen blijven gezinnen als deze net zo lang nee zeggen tot ze iets krijgen wat hen wél uitkomt. En als het niet bevalt? Dan wordt er gewezen op medische rapporten, op kwetsbaarheid, op het gebrek aan een netwerk.

Het COA spreekt van een passende woning. De rechter doet pas op 14 augustus uitspraak. Maar de situatie is duidelijk: dit gaat niet meer over opvang of bescherming, dit gaat over eisen stellen.

Dit gezin zit al jaren in Nederland. Acht kinderen. Woning, voedsel, medische zorg, onderwijs. En nu dreigen ze op straat te belanden – niet omdat ze dat zelf willen, maar omdat ze een woning weigeren die de meeste Nederlanders met open armen zouden ontvangen.

En wie draait op voor de rekening? Juist: de Nederlandse belastingbetaler. Dezelfde mensen die met moeite rondkomen. Die géén woning kunnen vinden in hun eigen regio. Die elke dag heen en weer reizen naar school of werk zonder dat iemand zich daar zorgen over maakt.

Dit is niet alleen onrechtvaardig. Het is een klap in het gezicht van alle Nederlanders die zich aan de regels houden.

Deze zaak staat niet op zichzelf. Steeds vaker horen we over statushouders die woningen weigeren omdat de locatie, de wijk of zelfs de grootte niet naar wens is. En steeds vaker zien we een overheid die daar gewoon in meegaat.

Dat moet stoppen. Asiel is geen menukaart. Je komt niet naar Nederland om vervolgens eisen te stellen aan het huis dat je krijgt.

Als een woning passend is volgens de regels, dan is dat wat je krijgt. Zeg je nee? Prima – maar dan stopt ook de opvang.