-Dina-Perla Portnaar- Brief aan Mona Keijzer: dit is geen bestuur maar toneel

Ach, ach, ach. Het is wat. Ja21 en FvD zijn wakker geschud. Ze zien terecht de kansen. Ondertussen vieren ze op links alvast de overwinning van Timmermans. Bij linkse media zoals Joop spreken ze terecht over zelfmoord en sabotage van de PVV. Eerder noemden ze Wilders regelmatig een dictator.

Na twintig jaar trainen voor de Olympische Spelen van ons Nederlands bestuur loopt Wilders al na de eerste wedstrijd weg. Collega’s, concullega’s en de rest van het land kunnen stikken. U noemde dit terecht ‘verraad’. Mooier kunnen we het niet maken. Wel duidelijker. Wilders schaadde het vertrouwen van miljoenen mensen. En dus kregen de journalisten die Wilders een dictator noemden gelijk. Het werd alles of niets; zijn aanpak of géén aanpak.

Op rechts (breed) blijven mensen verbijsterd achter, met de angst dat het volgende kabinet links wordt. De emoties lopen sinds de aankondiging van de val van het kabinet op 3 juni 2025 hoog op. Bij rechtse media zoals EW Magazine spreken ze over het verdriet van de democratie. Ik raad mensen aan om dat stuk te lezen. Dan val ik niet in de herhaling. Inmiddels is Geert Wilders, zoals EW Magazine hem noemt, gedegradeerd tot peroxidepopulist.

Al twintig jaar betaalt Nederland mee aan de hoogste gradatie beveiliging voor de beste man. Bij Pim Fortuin waren we destijds nog niet zover. Recentelijk nog kreeg Thierry Baudet in een café glas op zijn hoofd. Dat beveiliging nog altijd nodig is anno nu, is al erg genoeg. Laat staan dat het besef er nu langzaam gaat komen dat het voor Wilders allemaal voor niets is geweest.

In ieder geval voor politieke bijdragen die het onvoldoende waard zijn om zo’n hoge prijs te betalen. Niks anders dan weggegooid geld. Al zegt Wilders strijdbaarder dan ooit te zijn en beter terug te willen komen na de verkiezingen. Hij verkeert nog in een waan. Of Nederland daar nog eens in gaat trappen, is maar de vraag.

Wees een vent, zei u recht toe recht aan, zoals u dat altijd met ruggengraat doet. Als het moeilijk wordt na de eerste wedstrijd, loop je niet weg, maar neem je je verantwoordelijkheid. Je denkt aan de miljoenen mensen die jou het voordeel van de twijfel hebben gegeven. Vooral aan de Moslims onder de stemmers. Hoeveel moed moeten ze hebben gehad om PVV te kiezen? Dringt dat wel door? En natuurlijk aan degenen die jou uit volle overtuiging hebben gekozen.

Met andere woorden, Wilders vertegenwoordigt de bevolking, niet zijn opgebouwde reputatie en eer waarmee hij op zijn manier op wereldwijd niveau voorop wil lopen in het ‘probleemdossier immigratie’. Wat hij overigens echt niet doet… Al helemaal in de huidige tijd niet, wat verder geen uitleg nodig heeft, maar de kern van het échte probleem is. Een tijd waarin weglopen gewoon onbeschoft is. Mogelijk dodelijk. En zeker fataal voor de PVV. Dus wees een vent inderdaad.

Ongetwijfeld zullen jullie concullega’s onderdeel zijn van de puinhoop. Wat een poppenkast. VVD neemt al jaren geen verantwoordelijkheid voor ‘het grote probleemdossier’ dat onder hun leiding alleen maar problematischer is geworden. Ongetwijfeld zullen een hoop andere machten de plannen van Wilders tegenwerken. Maar dat is politiek. Daar heb je, neem ik aan, dan ook voor gekozen. Koste wat het kost. Wanneer je wegloopt, gebeurt er bovendien al helemaal niks. En wanneer je niet openbaar maakt wat er niet klopt, blijft verandering uit.

Leiderschap gaat om het kunnen balanceren op allemaal verschillende schalen. Om geven en nemen. Om een grote dosis geduld en de beuk erin. Om evenwichten die steeds weer veranderen. Wanneer je laat zien dat je niet kan verschuiven op de schalen, ben je slechts goed in analyseren, signaleren, kritiek leven en roeptoeteren. Daar zijn opiniemakers of desnoods bepaalde activisten goed voor.

Toeschouwer zijn, vraagt iets anders van je dan participant zijn, laat staan hoofdbestuurder van het land. Wat er ook gebeurt, als hoofdbestuurder loop je niet zomaar weg nadat je grote beloftes gemaakt hebt. Je loopt pas weg als je tijdens een match strijdend neervalt. Het mooie daaraan is bovendien dat je niet massaal door collega’s, concullega’s en de rest van Nederland als boeman kan worden aangewezen. Waardig en respectvol zien vriend en vijand je neerploffen.

De zaken benoemen waar nodig. U doet dat. Lang voordat u de steeds publiekere versie van Mona Keijzer werd, viel u me al op vanwege wie u in de kern bent. Vervolgens had u als één van de weinigen in de Nederlandse politiek oog voor innovatie en de positie van Nederland wereldwijd. U bleef bij standpunten die u belangrijk vond en sprak u uit.

U kreeg vele malen de wind van voren, nee, van alle kanten. Het werd u soms onmogelijk gemaakt. U had er allang uit moeten liggen. En toch staat u er nog, onder andere vanwege de strategische inzichten van Caroline van der Plas. Rustig, sterk, dienstbaar en vastberaden. Vooral met een dosis gezond fatsoen, Nederlandse nuchterheid en – iets wat velen om u heen missen – een ontwikkeld EQ van waaruit u handelt.

Inmiddels heeft u wat mij betreft genoeg credits opgebouwd om af en toe een fout te maken. Zelfs flink te blunderen. Omdat u dus allang heeft laten zien wie u bent. Ik kan me bijvoorbeeld herinneren hoe Nazmiye Oral tijdens een wurginterview, of desnoods ‘gesprek’, u wilde verslinden. Hoe rustig, warm, verbindend, maar stellig u bleef. Zoals altijd zijn er mensen die hier iets anders van maken. Maar de meeste Nederlanders hebben het gezien en online geuit. Ze zijn dit niet vergeten.

U kunt het mooie, goede en rustige van rechts vertegenwoordigen dat Nederlanders in de vorige eeuw nog kenden. Gekscherend noemde ik dit laatst in een gesprek met iemand Ouderwets Rechts of Klassiek Rechts (in plaats van Centrum Rechts en al het andere). Over het algemeen laat u zich niet inpalmen en probeert u datgene te doen wat bij rechts politiek bedrijven hoort.

We kijken naar een zeldzaam moment van politieke ontbinding. Met één besluit komt feitelijk alles tot stilstand. Wat we zien, is niet alleen een beleidscrisis, maar gebrek aan politieke moed. De verantwoordelijkheid wordt verschoven, verstopt en verdampt. De coalitiepartijen kijken naar elkaar. De bevolking draagt de formele gevolgen, maar moet zich zeker stil en koest houden? Dit is geen bestuur maar toneel. Een spel op een bedorven ondergrond.

De Griekse denker Cornelius Castoriadis schreef dat elke samenleving haar eigen imaginaire instituties creëert, waaronder de regering. Verhalen, rituelen en structuren waarmee we onze gezamenlijke wereld vormgeven. Maar zodra die instituties niet meer worden gevoed door visie, overtuiging en daadkracht, veranderen ze in lege hulzen. Wat ooit een instrument van richting en besluitvorming was, wordt dan een toneelstuk zonder publiek. Of acteurs zonder spel. Dat is ronduit gevaarlijk.

Precies daar staan we nu. De politiek is gereduceerd tot procedures naspelen, waarvan iedereen weet dat ze betekenisloos, verjaard of zelfs destructief zijn. Een premier die niets zegt. Een coalitie zonder samenhang. Een land dat toekijkt, in de hoop dat iemand eindelijk verantwoordelijkheid neemt. Een mooi land dat zijn hart vasthoudt door alle dreigingen van buitenaf en loopt te zwemmen in de toestanden die van binnenuit gecreëerd worden. Ondertussen blijven de Nederlanders massaal vertrekken naar het buitenland.

Mona Keijzer, de diehards zullen vast weer op Wilders stemmen, in de hoop dat hij erdoorheen beukt. Een nog grotere groep zal met zichzelf worstelen, omdat dit niet de weg is en niet in lijn met wat ze zien als het gedrag van een leider. Ik wil u graag pushen om nu all-in te gaan en uw partner Caroline van der Plas oproepen om u daarin te ondersteunen.

Nederland moet nog te zien krijgen dat u voor rechts een stevige en gedegen optie bent voor de aankomende jaren. Ik wil daar gerust mijn steentje aan bijdragen, te beginnen bij deze brief. U kunt Nederland op uw schouders aan. Maar u moet er dan ook kei- en keihard voor gaan en het nu gaan uitdragen.

Vooral door niet uit het oog te verliezen dat veel Nederlanders onder al die miljoenen stemmers geen diehards zijn, maar mensen die gedacht hebben: wellicht is een frisse wind constructief. Mogelijk ontstaat er iets van beweging. Iets nieuws. Een reactie op het vorige. En op de wereld. Hopelijk worden de onderliggende vragen waar Nederland antwoord op wil, gehoord en gezien. Want dat is het enige wat vanuit Ouderwets Rechts nog overblijft.

Al het andere gaat over kortetermijndenken en verdelen. Terwijl het om die onderliggende vraagstukken gaat, waar rechts tot links aan bij moeten dragen. Ik heb zo het vermoeden dat u daar de focus op weet te houden en meer in uw mars heeft om over de gehele linie kleuringen te verbinden. In gesprek blijven met de andersdenkenden vanuit cohesie. Daadkrachtig optreden waar mogelijk.

Dit werkt alleen als u zich aan Nederland laat zien zoals u dat nog nooit gedaan heeft. Zoals gezegd, met volle support van Caroline van der Plas. Ik wens het u toe. Ik wens het Nederland toe. Bij de verkiezingen zal ik in ieder geval wederom bij uw naam het vakje rood kleuren.

Kunnen we een aanvullende, nieuwe poel aan volksvertegenwoordigers bestellen in plaats van verwachten dat het in een volgende ronde met steeds weer dezelfde pionnen ineens anders zal gaan? Fleur Agema van de PVV mag een functie elders. Haar afscheid is prototype voor haar waardigheid in het ambt en de persoon die ze is. Dat deed ze, zoals ik dat noem, sierlijk.

Tot slot, voor de fijne Moslim-Nederlanders: er is altijd sturing in het geheel. Vanuit de Joodse cultuur is er een gezegde over dat de wereld een smalle brug is en dat er niets te vrezen valt. En Wilders: zoals de koningin van dit land ooit eens zei: je was een beetje dom, hè? U hebt het echt niet begrepen.

Warme groeten en kop op,

Dina-Perla Portnaar