-Dina-Perla Portnaar- Essay: zuiverheid in het mistige landschap van polarisering

Twee medewerkers van de Israëlische ambassade werden in Amerika doodgeschoten. Laat duidelijk zijn, dit was een antisemitische terreurdaad. Laat ook duidelijk zijn, het gebeurde ‘toevallig’ net na rituele moordbeschuldigingen van de VN en iets over 14.000 uitgehongerde en stervende baby’s. Woorden hebben impact. Het stel stond op de verkeerde plek. Of beter gezegd, op de plek waar het kwaad hen verwachtte.

Het kwaad zette zichzelf sindsdien verbaal en in beeld voort via de sociale media. Met onder andere kreten zoals: we moeten ervoor zorgen dat iedere medewerker van de Israëlische ambassades eraan gaat. Vanzelfsprekend zette een ploeg toetsenbordridders zich met man en macht in om ‘antisemitische terreurdaad’ wit te wassen. Hoeveel kenners hebben ons hiervoor gewaarschuwd?

Allereerst, exporteer dit niet naar andere landen. Net zoals dat we primitieve oorlogsslachtoffers met andere waarden en oorlogstrauma’s waar we geen kenners in zijn, niet zonder uiterst strenge begeleiding kunnen importeren. Maar dat is in de woestijn preken. Ten tweede, wanneer mensen helder zijn in hun woorden, intenties en daden, wat moet er dan nog meer gebeuren voordat we hen willen geloven en de dreiging serieus willen nemen? Hoe achterlijk willen we blijven wanneer haat zichtbaar is? Context en global intifada iemand?

Of vinden we het wel leuk dat we net ‘die ene’ in de schoolklas van de wereld weer kunnen opjagen? Onder druk zetten? Treiteren? Vinden we die haat niet belangrijk omdat het ons niet aangaat? Omdat het maar één jongen in de klas treft? Die we niet zo aardig vinden misschien. Raar. Anders. Die we benijden. Die wel mag verdwijnen. Mijn uiterst verfijnde en letterkundige antwoord daarop, waar ik de beste academie voor Engelse romans voor gevolgd heb, is f*ck you. Wat bovendien volgt, gaat iedereen aan.

We lijken in de herhaling en voortzetting van een wereldoorlog te zijn beland. In een nieuwe variant wellicht van gewenste overname. In een fase waarin er maar één ding te doen staat: degenen die wel willen oplossen onmiddellijk de overhand geven. Zorgen dat de onstuimige vlam van haat de macht, gelegenheid en middelen niet heeft om alles af te branden. Aan motieven kunnen we later weer gaan werken. En de dialoogkoningen onder ons zijn slechts de balsem voor onze collectieve ziel. Meer kunnen ze niet betekenen.

Al eeuwenlang schuift het ritme van uitsluiting en haat zich voor ‘die ene’ langzaam voort. Bijna zesduizend jaar om precies te zijn. In die duizenden jaren is er van tijd tot tijd een gruwelijke piek te zien. In de afgelopen tachtig jaar was die piek weer enigszins gedaald. Onder controle wellicht. Alhoewel het fenomeen er altijd is. Een zeurende pijn door de drang van velen naar ontmenselijking, verovering en zelfs uitroeiing. Nu schieten we weer richting een piek uit. Steeds een stapje verder. De grens wordt verlegd.

Eerst zijn het woorden, subtiel en schijnbaar onschuldig. “Ze zijn anders. Ze horen er niet bij.” Het wordt bijna cliché. Dan wordt de demonisering een ritueel. “Kijk maar wat ze dáár doen en wie ze zijn.” Zorgvuldig opgebouwd in de publieke ruimte. Gesluierd in de nieuwsberichten. Verpakt in halve waarheden. “Kijk nou hoe ze mensen verjagen en nederzettingen bouwen. Bekijk de opname No Other Land bijvoorbeeld.”

Verzwegen feiten. Zoals: hoe zeer alles uit No Other Land schandalig is, hoe razend het me maakt en hoe zeer ik me schaam voor dit soort daders, nergens wordt écht uitgelegd waarom dit soort (voor het gemak) nomadendorpen écht afgebroken worden. Google maar. Juist. Maar nogmaals, deze zooi moet kappen en er moet een mea culpa komen. Nu.

Bespotting door de Holocaust voor grimmige doeleinden te misbruiken. Complottheorieën die voor kenners, nee voor blinden zelfs, oude wijn in nieuwe zakken zijn. En dan keihard ondergekotst door zogenaamde ‘opiniemakers’ en ‘deskundigen’. Een ritueel om de massa mee te krijgen in de waan. Een hardnekkige geestelijke ziekte met beeldvorming als startpunt, maar niet als eindpunt…

Ik zie dit gebeuren, met mijn poten in de modder. Mijn ogen op de werkelijkheid. Wat we inmiddels te zien krijgen, gaat ver. Want waar ik vroeger alleen maar kon gissen naar wat zich waar bevond, tenzij er een concrete aanval op mij of anderen gericht was om het Joods-zijn, heb ik nu net als iedereen zicht op de maskers die gevallen zijn. Kijk, lees en zie het gebeuren. Tot aan terreur witwassen door mediakanalen die door ons worden gefinancierd.

Om een beeld te vormen van de waarheid, motieven te snappen en de stukken aan elkaar te verbinden, struin ik al tientallen jaren alle media af. Van rechts naar links. En van nationaal naar internationaal, in het Engels, Frans en soms een andere taal (dank vertaaltools). Daar komt een bevinding uit.

Mijn brein, nee, mijn algehele geestelijke antenne bepaalt vervolgens wat ik van de bevinding vind en wat ik ermee moet. Meestal heb ik zoals iedereen weinig om de bevindingen werkelijk op detailniveau te kunnen toetsen. Ik moet het doen met informatie op afstand. Informatie op basis van vertrouwen.

In het geval van de huidige situatie in het Midden-Oosten voer ik weer exact hetzelfde trucje uit. Zo zuiver mogelijk van mede- en tegenstanders. Er is echter een groot verschil. Er is direct toegang tot de lijnen die de verhalen verbinden, recht vanuit het hart van het Midden-Oosten. Dicht bij de mensen die er wonen en die ik vertrouw. Mensen die door de vooringenomenheid van het politiek bedrijven en de eigen agenda’s van de opiniemakers buiten spel blijven. Nee wacht, dat zeg ik slap. Het is ronduit walgelijk hoe schaamteloos ‘gatekeepers’ en anderen momenteel liegen.

Voor het eerst bevat ik hoe het ooit gegaan moet zijn toen Joden zogenaamd Jezus ‘vermoord’ hadden. Of hoe de jaren voor de oorlog tachtig jaar terug moeten zijn geweest. Er is over de gehele linie een gebrek aan zuiverheid. Het duwen gaat maar door. Duwen om het draagvlak te creëren voor nog meer haat, ontmenselijking en de volgende fase van geweld, verovering en zelfs uitroeiing. Dacht het niet. Ik gooi een container vol glyfosaat over dit onkruid heen.

Maar de beginselen van het gewas proberen toch boven de aarde uit te steken. Afvalcontainers en muren in Amsterdam laten dat zien. Op het Museumplein zag ik een grote, witte Davidster op de gevel aan de linkerzijde van de ingang van de Albert Heijn, omringd door de letters ADF en PGF. Het voelde als een klap in mijn gezicht. Een openlijke bedreiging. Intimidatie. Een echo van het verleden, nu weer in onze straten. Wie dit gedaan heeft, spoort niet.

De politie blijf ik steeds op hun verantwoordelijkheid voor alle burgers wijzen. Ze hebben die zooi gelijk van de gevel gehaald (dank). Als zoiets voorkomt, is snel actie ondernemen cruciaal. Want hoe langer zo’n walgelijke daad zichtbaar blijft, hoe groter de kans dat het geduw verdergaat. De sluipende gewoonte van het kwaad als groot gevaar. Een gewoonte waarmee handen op begraafplaatsen lijken uitgraven bijvoorbeeld. Of hakenkruizen en andere rattensporen nalaten. Of brandstichten. En ga zo maar door.

Het onderzoek naar deze actie zal gaan lopen na de aangifte op het bureau (dank supermarktteam). Indien ADF voor Amsterdam Defence Force staat, een rebelse club tegen onder andere yuppen (hun term), expats en Halsema, zal hen goed in de oren geknoopt moeten worden wat hun daden betekenen en veroorzaken. En dat dit nooit meer mag voorkomen.

Van de Albert Heijn naar Joodse gebouwen en instellingen. Vragen we ons serieus nog af waarom die meer bescherming nodig hebben? Alle partijen stemden voor, behalve Forum voor Democratie en DENK.

De laatste partij vind ik zo hardnekkig fout, met hun Israël helemaal van de kaart vegen vanuit religieuze ideologie en hun wereldwijde kalifaatsdenken. Dat gaat lang niet meer over terecht voor stabilisatie van het Midden-Oosten pleiten en logischerwijs voor eigen mensen staan vanuit een geboorterecht. Ik maak er geen woorden meer aan vuil.

Maar wat is er met de eerste partij aan de hand? Ik heb de hoop nog niet opgegeven. Laat het kwartje daar nou eindelijk eens vallen. Wel zit ik niet ver meer verwijderd van mijn eindconclusie: kansloos. Alsof deze motie geen signaal is over waar het écht schuurt in onze samenleving. Precies bij degenen die het moeilijkst bereid zijn om zich uit te spreken tegen haat.

FvD, er zijn situaties waarin afwijken van jullie nationalistische en elitaire principes niet alleen menselijk of noodzakelijk is, maar er juist voor zorgt dat het niet als een boemerang op jullie nationalisme terugkomt. Want dat gebeurt nu al.

En mensen zoals ik niet tot jullie binnenste kring nationalisme toerekenen, terwijl die diverse gemeenschappelijke waarden met jullie delen, is niet alleen beledigend en nog een heleboel zaken, maar ronduit stupide. Kortom, iedere kans om het vertrouwen te herstellen en daaraan te werken, laten jullie schieten!

Terug naar de haat en façades. Mensen die claimen slachtoffer te zijn van iets dat ze niet zijn, misbruiken dat gevoel voor manipulatie en politieke spelletjes. Ze doen alsof ze worden gedemoniseerd, terwijl ze zelf de demonisering aanwakkeren. Aan de andere kant zijn er mensen die benoemen wat er speelt. Die proberen te ontmantelen wat vervalst is. Die staan voor zuiverheid in het mistige landschap van polarisering.

Zo mistig, dat een opiniemaker bijvoorbeeld de grootste onzin op de radio mag uitkramen over hoe Iran en Israël hetzelfde zijn en vanuit een religieus regime gestuurd. Wow. Onvergefelijk. Terwijl ik daar met mijn belastingcenten voor betaal. Wie wil nalezen wat mijn kritiek is op gesloten, religieuze gemeenschappen kan dat overal op het internet doen. Die bevinden zich inderdaad nog in Israël. Er is inderdaad nog werk te doen. Maar dit slaat alles.

Het scherpste onderscheid tussen zaken benoemen en zaken verzinnen, wordt vaak volledig genegeerd. Er is een plek gereserveerd in de hel voor mensen die iets van een ander maken wat die ander niet is. Voor wie niet kan of wil benoemen wat er werkelijk is. En voor wie liever de wereld vervormt met leugens, bedrog, racisme, manipulatie en al het andere uit de dark triad. Kortom, voor onzuiverheid. Al helemaal vanuit het voedingsbodem dat in oorlogstijden alles maar moet kunnen.

Ik heb dit wel vaker geroepen: deze wereld sterft niet af door klimaatverandering of de overname van technologie. Ze sterft af door onzuiverheid. Dat begint bij mensen die niet trouw zijn aan zichzelf en zich verliezen in leugens, bedrog en misleiding van wat voor matrix dan ook – religieus, ideologisch, geopolitiek en mediaal. Of die benauwde koers van machtsovername door de matrix aanzetten.

We zijn hier om de wereld te delen. Om eerlijk onder ogen te komen wat er is – aan alle kanten. Dat vraagt om moed, integriteit en een innerlijk kompas. Zaken die zeldzaam zijn. Die velen zeggen te bezitten, maar waar ze deels of volledig ijldromend in zijn, of ons volledig in bedonderen. Die velen met gemak nabootsen.

Het vraagt ook om onderzoek als de signalen mis zijn. Laat maar komen. Mét een scherp oog op corruptie. De organen die het sterkst voor humaniteit voor allen zouden moeten opkomen, behelzen immers het grootste aantal Hitler’s van deze tijd. Er komt een moment dat duidelijk wordt hoezeer die organen de aanstichters blijken te zijn van wat er nu gaande is.

Hoe dan ook, oorlog stopt pas voorgoed wanneer genoeg leiders en burgers zuiver leven. Wanneer organen geen ‘oorlogsaanstichter’ en ‘omvolkingswitwaspoel’ meer zijn. Maar dat laatste is voor later. Wie dat niet kan volgen, moet het maar even links laten liggen. Ik maak het wel weer klein en lokaal, met een simpel voorbeeld van hoe verborgen haat in werkverband om de hoek komt kijken.

Ik ben veertig jaar oud, geboren en getogen in Nederland. Ik kom met iets dat van binnen in mezelf ontstaat en niet van buitenaf als copycat wordt overgenomen. Concullega’s die merken op welk spoor ik zit, gaan ermee door. Mensen die ‘super-Nederlands’ zijn, zoals Peter, Frank, Jelle, Jan, Angelique, Petra, Sandra, Linda enzovoorts.

Drie maal raden bij wie de potentiële klant komt kopen? Wie de klant geloofwaardig vindt? En wie eerder geneigd is om aan de zijlijn te blijven staan? Mits diegene niet tien keer zo hard sprint om zichzelf te bewijzen? Zaait om te kunnen oogsten? En dat tien keer zo hard sprinten voor gunning voorbij labels, is uiterst vermoeiend trouwens. Juist.

Niet omdat ik minder kan, maar omdat ik minder ben. Omdat ik voor sommigen niet de juiste volgens het principe van herkenning ben. Omdat ik niet lijk op de Petra’s. Omdat ik Joods geboren ben. Dát is de harde realiteit van geniepige uitsluiting, met gevolgen voor het bestaansrecht. Dat is al erg genoeg zonder de nasleep van 7 oktober 2023.

Met mijn afrekening hier claim ik niet mijn slachtofferrol, maar juist weer mijn strijdlust. Na de moord op het mooie stel in de VS (dat overigens juíst actief bezig was met diverse vredesinitiatieven) is er wederom iets in me geknapt. Er knapt de laatste jaren nogal vaak wat. Met natuurlijk de memorabele en abominabele opening van het Holocaustmuseum nog steeds in de top 3.

Mijn onstuimige vlam als tegenkracht. Ik ben hier. Ik zie wat gebeurt. En ik laat me verdomme niet opzij schuiven. Ik ga niet op mijn tenen door de maatschappij sluipen. Wie iets van me wilt maken wat ik niet ben, in lijn met bijna zesduizend jaar hetzelfde riedeltje, zoekt het vanaf nu maar uit – in het meest gunstige geval. Die kan een tegenaanval verwachten – in het minst gunstige geval.

Want zoveel is me inmiddels duidelijk: soms is het meest vitale wat we kunnen doen, de pestkoppen keihard het terrein van hun grot in jagen. Totdat ze een beetje normaal gaan doen en hun ziekte wat verlicht raakt.

Wie deze woorden van afrekening leest en niets voelt, is medeplichtig aan het maatschappelijke verval door onverschilligheid, nalatigheid, of onrechtvaardigheid. Algehele verzwakking. Ik zal mensen herhaaldelijk wijzen op hun verantwoordelijkheid om te werken aan een zuivere wereld. Te beginnen bij een innerlijke zuiverheid. Betrokkenheid in plaats van lafheid. Dáár reken ik echt mee af. En vanuit dat startpunt is er gerust ruimte voor fouten. Veel fouten! Grote fouten! Omdat zuiverheid per definitie niet stuurt op een eindpunt vol kwaad.

Een ding weet ik zeker. Al is de (matrix)leugen nog zo snel, de waarheid achterhaalt hem wel. Soms duurt het lang. Maar zo werkt het. De vraag is hoeveel schade tussentijds voorkomen kan worden. En beter geslagen dan de slaande hand zijn? Het lijkt me onvergefelijk wanneer dit dilemma voor een ander wordt gecreëerd. Vooral bij algehele lafheid. Exact dát is de huidige realiteit voor ‘die ene’ in de klas. Maar naar excuses blijft het vast fluiten.