De Hond voorspelt tweestrijd VVD en GL-PvdA – maar vergeet iets essentieels

Volgens De Hond komt er daardoor een strijd om de vraag: wie wordt de grootste partij en levert de premier? Dat zorgt er volgens hem voor dat kiezers op links richting GroenLinks-PvdA zullen bewegen, en kiezers op rechts richting de VVD.

Klinkt logisch, toch? Op papier misschien. Maar de realiteit van de Nederlandse politiek is veel weerbarstiger.

De grote denkfout die De Hond maakt, is dat hij doet alsof verkiezingsuitslagen simpelweg voortvloeien uit trends en electorale reflexen. Alsof kiezers willoze objecten zijn die zich automatisch terugtrekken naar hun oude hokjes. Maar dat klopt niet. Politiek is geen passieve ontwikkeling, maar een actief spel van overtuiging.

Wie het grootste wil worden, zal moeten vechten voor elke stem. Niets ligt vast. Niets is zeker. En kiezers zijn niet dom – ze laten zich niet in een richting duwen door tactische analyses of electorale rekenmodellen.

De Hond voorspelt dat de VVD zomaar weer boven de dertig zetels kan eindigen. Maar waar is dat op gebaseerd? De partij van Dilan Yesilgöz is al jaren de architect van de problemen waar Nederland in vastloopt. Met Mark Rutte als premier heeft de VVD Nederland vakkundig gesloopt.

Wie zette de deur wagenwijd open voor massa-immigratie? Wie sloopte onze koopkracht, liet boeren kapotreguleren, en keek weg bij Groningen, toeslagen en woningnood?

Juist: de VVD. Onder leiding van Rutte en zijn assistente Yesilgöz. En met instemming van dezelfde partijtop die er nu weer staat, met wat frisse gezichten en nieuwe PR.

De gedachte dat kiezers zomaar massaal terugkeren naar de VVD veronderstelt een enorm politiek geheugenverlies. En dat lijkt ons bepaald geen gegeven.

En wat te denken van de PVV of FVD? Volgens De Hond zou de PVV terugvallen, omdat de “twijfelaars” zouden afhaken. Maar Wilders heeft juist bewezen dat zijn partij méér is dan een protestinstrument: het is een serieuze machtsfactor.

En FVD? Die partij wordt steevast genegeerd, maar laat lokaal en op sociale media een groeiend bereik zien. Als Baudet een sterke campagne neerzet – en bijvoorbeeld de waarheid over de val van het kabinet blijft benadrukken – dan is een doorbraak verre van uitgesloten.

De verkiezingen zijn nog maanden weg. En tot die tijd kan er nog heel veel gebeuren. Wie zegt dat Bontenbal stabiel blijft? Wie weet wat een nieuwe mediastorm teweegbrengt? Kiezers zijn kritischer dan ooit en laten zich steeds minder leiden door oude reflexen.

Maurice de Hond doet zijn werk al decennia, en niemand betwijfelt dat hij trends kan signaleren. Maar uiteindelijk zijn verkiezingen geen optelsom van sentimenten uit het verleden. Het zijn momenten van strijd en overtuiging.

Kiezers maken geen berekening, maar een keuze.

Wie die keuze wint, bepaalt niet De Hond, niet de peilingen, niet de logica van het systeem – maar de kracht van het verhaal en de moed van de partijen die durven strijden.

En dáár ligt nog alles open.