Jesse Klaver grijpt macht na falen Timmermans - GroenLinks-PvdA implodeert in slowmotion drama

Volgens EenVandaag vindt 76 procent van de GroenLinks-PvdA-kiezers zijn vertrek “pijnlijk, maar onvermijdelijk”. Dat zegt alles. Zelfs de eigen achterban ziet in dat de man die dacht premier te kunnen worden, het land niet begreep. Zijn overdaad aan klimaatdogma’s, zijn neerbuigende toon en zijn Brusselse arrogantie hebben links verder in de afgrond geduwd.

En wie duikt daar op uit de coulissen? Jesse Klaver, natuurlijk. De eeuwige zelfpromotor van GroenLinks, die nooit een kans laat liggen om weer in de spotlights te staan. Uit hetzelfde onderzoek blijkt dat de overgrote meerderheid van GroenLinks-PvdA-stemmers hem de “geschikte opvolger” vindt.

Alsof ze niets hebben geleerd.

Klaver, de man van de lege slogans, de man die “liefde” als politiek programma presenteerde terwijl zijn partij meewerkte aan het vernietigen van koopkracht, landbouw en nationale soevereiniteit. Onder zijn leiding sloegen uitslagen van GroenLinks steevast tegen, maar dat wordt binnen de bubbel van de linkse elite al lang niet meer als probleem gezien. Daar telt alleen wie het hardst kan deugen, niet wie resultaten boekt.

De samensmelting van GroenLinks en PvdA was van begin af aan een wanhoopsproject. Een huwelijk uit pure noodzaak, gesloten in de hoop samen nog relevant te lijken tegenover een rechts blok dat wél de samenleving begrijpt. In plaats van kracht te bundelen, verdubbelden ze hun zwakte.

Timmermans was het perfecte symbool van dat karteldenken: wereldvreemd, vol ideologische zelfgenoegzaamheid. Hij preekte duurzaamheid en solidariteit, maar woonde in een ivoren toren. Hij sprak over “de gewone Nederlander” zoals een eurocommissaris spreekt over een bevolkingsgroep die hij bestudeert, niet begrijpt.

Het verlies van vijf zetels is daarom geen incident, maar een symptoom. Het is het signaal dat het oude links - moralistisch, autoritair en losgezongen van de realiteit - geen toekomst meer heeft. En dat weten ze zelf ook. Vandaar de vlucht naar voren: een nieuwe leider, een nieuwe façade, maar dezelfde lege inhoud.

Dat Timmermans zijn vertrek aankondigt “om plaats te maken voor de nieuwe generatie” is pure humor. Want wie is die zogenaamd nieuwe generatie? Jesse Klaver, die al sinds zijn twintigste rondloopt in de Kamer, en inmiddels een carrièrepoliticus pur sang is. De man is geen vernieuwer, hij is de belichaming van het linkse establishment. Jong van leeftijd, oud in ideeën.

Zijn terugkeer aan het roer is geen frisse start, maar een herhaling van zetten. Dezelfde idealistische dogma’s over klimaat, open grenzen en EU-centralisme zullen weer op tafel komen. En opnieuw zal de kiezer afhaken. Want gewone Nederlanders zijn klaar met betutteling, met moreel vingertje, met de Haagse bubbel die zichzelf maar blijft feliciteren met haar eigen gelijk.

Het probleem van GroenLinks-PvdA zit dieper dan de persoon Timmermans of Klaver. Het is een structurele blindheid. Links praat over mensen, niet met mensen. Ze denken dat ze moreel superieur zijn, maar hun beleid maakt wonen duurder, energie onbetaalbaar en de grenzen poreus. De arbeider waarvoor de PvdA ooit bestond, stemt inmiddels PVV, FVD of BBB. En dat is volkomen logisch.

Het vertrek van Timmermans is dus geen “pijnlijk moment”, het is het logische einde van een ideologisch failliet. De kiezers hebben gesproken. Nederland wil geen betuttelende EU-politiek meer, geen groene waanzin die de boeren sloopt, geen collectivistische experimenten met hun inkomen en vrijheid.

Jesse Klaver mag dan waarschijnlijk tijdelijk de macht terugpakken, maar de erosie is onomkeerbaar. Links is in verval, opgesloten in zijn eigen morele bubbel. Wat resteert, is een toneelstuk waarin oude gezichten zich voordoen als nieuwe hoop. De kiezer trapt er niet meer in.

De val van Timmermans markeert een nieuw hoofdstuk in de ondergang van het linkse kartel. En Jesse Klaver? Die mag het wrak nog even besturen - tot het definitief zinkt.