Oud-VVD’er voorspelt bizarre finale: “Timmermans of Bontenbal”

Volgens Erlings scoort Timmermans alleen op de vraag “Kan ik het?” – met andere woorden: hij oogt competent. Maar vraag het volk op straat of ze hem ‘aardig’ vinden of het idee hebben dat hij er voor hen zit, en de meeste mensen beginnen al te zuchten voordat je de vraag hebt afgemaakt. Timmermans is hét voorbeeld van de technocratische politicus: glad, berekenend, ver boven het volk zwevend.

Zijn zogenaamde “uitbarsting” tegen Faber noemt Erlings een teken van leiderschap. Leiderschap? Wat we zagen was een overjarige Eurocratische mopperkont die zijn frustratie de vrije loop liet omdat hij zijn zin niet kreeg. Als dát de definitie van leiderschap is anno 2025, dan begrijpt de oude VVD-adviseur weinig van de onderstroom in het land.

Het volk is het zat. Zat van betweters die doen alsof ze alles beter weten, maar intussen Nederland verder de afgrond in duwen. Van mensen die nooit luisteren, maar alleen preken. Timmermans belichaamt dat politieke arrogantiemodel.

Henri Bontenbal zou volgens Erlings ‘sympathiek overkomen’ en ‘ervoor de ander zijn’. Maar dat soort politieke vaagheid hebben we de afgelopen tien jaar wel genoeg gezien, en het leverde Nederland vooral een hoop problemen op.

Het CDA zit in de lift? Dat klopt. Maar laten we niet vergeten: die lift begint vanuit de kelder van het politieke vertrouwen. Bontenbal is in wezen een vriendelijke man zonder visie. Iemand die graag tegen alles stemt wat oncomfortabel is, maar zelden met iets komt dat écht het verschil maakt. Dat hij nu wat steviger in zijn schoenen lijkt te staan, komt vooral doordat de rest van zijn partij het al lang opgegeven heeft.

En dan die “test” waar Erlings het over heeft: een interview met Wilfred Genee op BNR. Dat moet de lakmoesproef zijn? Alsof Nederland zich bezighoudt met hoe Bontenbal het doet in een gezellige babbelshow. Het land snakt naar leiderschap, niet naar een goedgemutste podcastgast.

Wat vooral opvalt in het verhaal van Erlings is wie er níét de hoofdrol speelt: Geert Wilders. De man die al maanden dominant bovenaan staat in de peilingen. Die de straat opgaat, gesprekken voert, mensen direct aanspreekt. Die – hoe je ook tegen hem aankijkt – nooit laf is, nooit ontwijkt, nooit wegloopt.

Volgens Erlings scoort Wilders vooral op de vraag “Zit hij er voor mij?” En juist dát is wat hem zo sterk maakt. Hij is één van de weinigen die écht lijkt te begrijpen wat gewone mensen doormaken. Geen geleuter over ‘Europa’ of ‘gecontroleerde boosheid’. Geen draaiboekcommunicatie. Gewoon: zeggen waar het op staat.

Maar ja, voor een VVD’er is het pijnlijk om toe te geven dat de kiezer juist verlangt naar duidelijkheid, naar kracht, naar een nieuwe koers die niet gebaseerd is op politiek correct laveren tussen meningen.

Wat Bas Erlings en de oude garde van de VVD niet doorhebben, is dat het politieke landschap fundamenteel veranderd is. De tijd van gescripte campagnes, gematigde debatten en vage middenweg-figuren is voorbij. De burger wil geen spelletjes meer, maar antwoorden. Geen compromissen, maar keuzes.

Of het nou Wilders wordt of iemand anders met ruggengraat – het wordt in ieder geval geen Timmermans met zijn Eurobubbel of Bontenbal met zijn gereformeerde voorzichtigheid. Nederland staat op het punt iets terug te eisen wat het jarenlang is kwijtgeraakt: echte vertegenwoordiging.