Tijs van den Brink kiest CDA: geloof ingeruild voor politieke gezelligheid

In een interview met het Nederlands Dagblad zegt Van den Brink dat zijn programma Adieu God? hem heeft geholpen bij zijn partijkeuze. Hij sprak daar met mensen die “niet meer geloven zoals vroeger, maar nog wel veel christelijke waarden hebben.” Toen dacht hij: waarom zou ik niet met die mensen in één partij kunnen zitten?

Een zin die alles zegt over de morele verwarring van het moderne CDA. Want als het geloof niet meer nodig is, waarom noem je jezelf dan nog “christendemocraat”?

Van den Brink noemt het CDA “een maatschappelijke beweging” en zegt dat een partij “geen kerk” is. Maar dat is precies het probleem: het CDA is zo bang geworden voor zijn eigen wortels, dat het zich liever profileert als een soort seculiere praatclub met nostalgische restanten van de Bijbel.

Het is de partij die het christendom heeft omgebouwd tot een moreel sausje voor de middenklasse. Geloof is niet meer iets dat richting geeft - het is iets dat “inspiratie biedt”. Christelijke waarden zijn niet langer gebaseerd op openbaring of overtuiging, maar op wat gezellig voelt tijdens een commissievergadering.

Dat Van den Brink zich daar thuis voelt, zegt vooral iets over hoe ver de EO-generatie is afgedwaald van haar eigen wortels.

Die zin van Van den Brink is misschien wel de kern van het probleem in christelijk Nederland anno 2025. Iedereen wil nog wel waarden - maar zonder de bron waaruit die waarden voortkomen. Men wil de vrucht, maar niet de boom.

Het CDA, ooit gebouwd op de overtuiging dat menselijke waardigheid voortkomt uit Gods schepping, is nu een partij die zelfs de schepper zelf uit haar programma lijkt te hebben verwijderd. En nu prijst Van den Brink dat als “mooi”.

Het is alsof een bakker trots zegt dat hij gestopt is met brood bakken, maar nog wel graag meel verkoopt.

De manier waarop Van den Brink zijn overstap beschrijft, is typerend voor de moderne CDA’er: Een beetje geloven, maar niet te veel; een beetje traditie, maar zonder de lastige geboden.

De partij is inmiddels de spirituele opvangplek geworden voor mensen die “niet meer weten of God bestaat, maar wél graag iets met normen en waarden doen.” Een partij voor voormalige christenen die de kerk te streng vonden, maar zich nog wel moreel willen voelen.

Van den Brink past daar perfect bij: vriendelijk, beleefd, genuanceerd - en volstrekt tandeloos.

Van den Brink zegt dat hij “nieuwsgierig wil blijven” en “openstaat voor andere geluiden”. Dat klinkt sympathiek - maar het is ook een vluchtweg voor wie geen duidelijkheid durft te bieden. Nederland heeft niet meer behoefte aan nieuwsgierigheid, maar aan mensen die weten waar ze voor staan.

Zijn opmerking “een partij is geen kerk” klopt natuurlijk. Maar een partij die zich christelijk noemt, moet wél weten wat dat betekent. Anders is het niets meer dan een etiket zonder inhoud - precies wat het CDA geworden is.

De ironie is dat Van den Brink twintig jaar lang televisie maakte over mensen die afscheid namen van God, en dat hij nu zelf politiek actief wordt in een partij die hetzelfde heeft gedaan.

Het CDA was ooit een machtige partij met principes: gezin, geloof, verantwoordelijkheid. Onder leiding van mensen als Van Agt en Lubbers was het niet perfect, maar het stond ergens voor. Vandaag is er alleen nog een partij over die probeert iedereen een beetje tevreden te houden.

Het christelijke fundament is eruit gesloopt en vervangen door algemene goedmenselijkheid. Dat is precies waarom de partij leegloopt. Je kunt geen huis bouwen op lucht.

Van den Brink is de perfecte verpersoonlijking van dat proces: een man die ooit overtuigd was, nu vooral “open-minded” wil zijn. Het klinkt mooi, maar het leidt tot niets.

Geloof is geen kwestie van smaak of dialoog. Het is waarheid of het is niets. De christelijke traditie heeft Nederland grootgemaakt omdat ze mensen leerde dat er absolute waarden bestaan - niet omdat men het daar “fijn over eens was”.

Als partijen als het CDA dat vergeten, verliezen ze hun bestaansrecht. En als voormalige geloofsiconen als Van den Brink dat toejuichen, is dat niet “mooi”, maar triest.

Nederland heeft niet meer behoefte aan nepchristelijke praat, maar aan echte overtuiging. Aan mensen die weten wat goed en kwaad is, en die durven te kiezen.