Timmermans gaat los: scheldt Boomsma uit en blijft erbij

En nu? „Absoluut geen spijt,” zegt Timmermans, om Boomsma vervolgens nóg eens „huichelachtig en hypocriet” te noemen. Een staaltje moreel superioriteits­denken dat zo doorzichtig is dat zelfs neutrale toeschouwers zich afvragen: wie is hier nu eigenlijk de huichelaar?

Wat Timmermans angstvallig verzwijgt: het strengste element in de nieuwe asielwet – strafbaarstelling van illegaliteit – kwam überhaupt in de wet doordat élke GL/PvdA’er plus de dierenlobby het stemmoment miste. De reden? Een fotoshoot bij Keti Koti. Prima dat men een nationale herdenking bijwoont, maar dan niet klagen dat je tijdens afwezigheid een cruciale stemming verliest. In plaats van de hand in eigen boezem te steken, beschuldigt Timmermans nu anderen van „slechte governance”. Het is alsof de brandstichter de buurman uitscheldt omdat die de brandmelding te luid deed.

Sterker nog: Timmermans koketteert graag met ’niemand loslaten’. Maar zodra een partij buiten de linkse enclave ook maar een centimeter opschuift richting grenscontrole, is de verzoenende toon verdwenen en komt de scheldkanonnade. De man die heel Nederland de maat neemt over „politieke fatsoensnormen” blijkt zelf kampioen moddergooien als het hem even niet zint.

Het optreden van Timmermans zegt ook iets over NSC. De partij probeert én net te doen alsof ze grenzen wíl bewaken, én salonsocialistisch gejuich in de talkshows te behouden. Resultaat: continu mikpunt van linkse hoon én wantrouwen op rechts. Diederik Boomsma krijgt nu de volle laag omdat hij simpelweg de tekst van de coalitieafspraak uitvoerde. Een hardere grens – Nederland eist het al jaren.

De strengere asielwet ligt nu bij de Senaat, waar onder meer de SGP twijfels heeft. Niet eens over de grensmaatregelen zelf, maar over onduidelijkheid rond hulpverlening aan illegalen. Doelbewust mist Timmermans dat detail: de zorgen gaan niet over het sluiten van de voordeur, maar over juridisch grijs gebied. Toch schildert hij elke voorstem af als morele capitulatie. Het lijkt erop dat de linkse leider liever een culture-clash organiseert dan dat hij inhoudelijk nuanceert.

Als de wet wél door de Eerste Kamer komt, zal Timmermans wederom een zondebok zoeken. Komt de wet niet door, dan claimt hij de overwinning en poetst zijn eigen Keti Koti-blunder weg. Win-win voor hem, verlies voor het gezonde debat.

Het patroon is duidelijk: als links haar zin niet krijgt, volgen verwijten richting iedereen die afwijkt. Exact hetzelfde zagen we bij het Europese klimaat-dwangpakket en bij corona-QR-despotisme. Maar burgers leunen niet meer achterover. Ze zien hoe echte problemen – woning­nood, ziekenhuizen die familie inzet als personeel, criminaliteit – blijven liggen terwijl men zich in Den Haag vastketent aan woke-symboliek en asiel-open-grenzen. Het verzet groeit en Timmermans’ harde woorden werken averechts: ze bevestigen dat de traditionele linkse elite iedere dissident als ketter behandelt.

Met de verkiezingen voor de deur dreigt zijn scheldpartij de boemerang te worden die hem zelf raakt. Want kiezers houden niet van arrogantie; ze houden van oplossingen. Die oplossingen komen van partijen die durven te zeggen: Nederland is geen hotel. Voor wie de grenzen écht wil bewaken is consistentie het devies – niet moralistisch snauwen in de wandelgangen.