Een hedendaagse engel des doods

Miele begint met een wonderschoon, lang shot van de hoofdpersoon, gezeten in een gang – muziek op het hoofd. Terwijl de camera langzaam achteruit gaat, vult de muziek de oren van het meisje en het publiek. Het is de eerste kennismaking met Miele, de codenaam van Irene, die werkt voor een schimmige organisatie die tegen een vorstelijke beloning terminaal zieke mensen helpt te sterven. Een illegale bezigheid – de medicijnen die worden gebruikt, worden betrokken bij apotheken in Mexico en zijn daar bedoeld voor het laten inslapen van huisdieren. Irene reist regelmatig af naar de andere kant van de wereld, terwijl haar ouders en minnaar denken dat ze voor haar studie op pad is.

De film wordt gedragen door actrice Jasmine Trinca, een niet voor de hand liggende, enigszins androgyne schoonheid, met een ijzersterke presence. Ze speelt Irene als een onthecht karakter – dat zich op allerlei manieren afschermt van de werkelijke wereld: met haar koptelefoon, zonnebril, haar casual relaties, de handschoenen waarmee ze haar cliënten hun laatste glaasje sterke drank aan reikt, om het bittere medicijn mee weg te spoelen. Niets lijkt haar echt te kunnen raken, zelfs niet de dood waar ze regelmatig mee wordt geconfronteerd. Met haar ratio overtuigt ze zichzelf en anderen ervan dat ze goed werk doet, waar ze terecht goed voor betaald wordt.

Haar morele kompas begint uit het lood te slaan wanneer ze Grimaldi ontmoet, een oudere man die graag wil sterven. Als Irene erachter komt dat hij niet terminaal ziek is, slaan bij haar de stoppen door: zelfmoord wil ze niet faciliteren, dat is immoreel. Een interessant filosofisch gegeven, dat helaas niet al diep wordt uitgewerkt in te film. In plaats daarvan groeit – een beetje uit het niets – een bijzondere verstandhouding tussen Miele en haar cliënt. Ze blijken goed met elkaar op te kunnen schieten; zij vindt in hem de vader die ze nooit had, hij vindt in haar de levenslust die hij niet meer kan opbrengen. De ontwikkeling van de relatie voelt, in tegenstelling tot het eerste deel van de film waarin sfeervolle scènes het leven, werk en karakter van Irene schetsten, wat geforceerd aan. De vloeiende, bijna vrijblijvende toon van de film maakt plaats voor een clichématig plot, waar op voorspelbare wijze heen wordt gewerkt.

Gelukkig maken het acteerwerk en de verschijning van Trinca een hoop goed, evenals de soms prachtige cameravoering – die de sfeer van onthechting en vervreemding mooi vangt en voedt. Een ge(s)laagd en in Italië gewaagd regiedebuut van actrice Valeria Golino (onder andere Rain Man, Hot Shots!, Respiro), dat doet uitzien naar meer van haar hand.