NOS verzwijgt bron van LHBT-geweld: wie durft het wél te zeggen?

Wat echter elk jaar wéér opvalt – en in 2025 ronduit pijnlijk is – is wat er níet wordt gezegd. Nergens in het hele stuk wordt ook maar met één woord gerept over wie de daders zijn. Niet door de geïnterviewden, niet door COC Nederland, en vooral niet door de NOS zelf.

En dat is geen vergetelheid. Dat is bewuste omissie.

Eén voorbeeld springt eruit: een lesbisch stel dat elkaar een kus gaf op het strand, waarna een “groep jongens” hen met stenen bekogelde. In het artikel wordt deze gruwelijke aanval wel genoemd, maar op geen enkel moment gevraagd: wie waren die jongens?

Iedereen die in een Nederlandse stad woont, weet het antwoord. En het is altijd hetzelfde patroon: jongens van Marokkaanse, Turkse of andere islamitische afkomst, vaak in groepjes, vaak jong, vaak opgegroeid in een cultuur waar afkeer jegens homo’s en transpersonen diep zit ingebakken.

We noemen dat “kansenjongeren”, maar de waarheid is: het zijn daders. En zolang niemand dat durft te benoemen, zal het geweld niet afnemen – maar doorgroeien.

Het is de ironie van progressieve media als de NOS en belangenclubs als COC Nederland: ze strijden voor inclusiviteit, maar durven niet de échte vijanden van hun gemeenschap te benoemen. Waarom? Omdat het indruist tegen hun eigen linkse wereldbeeld.

Want ja, het zijn niet PVV-stemmende boze witte mannen die regenboogvlaggen van gevels trekken. Het zijn niet orthodoxe christenen die transpersonen op straat aanvallen. En het zijn al helemaal niet FVD'ers die lesbiennes met stenen bekogelen.

Het zijn jongens uit wijken als Overvecht, Kanaleneiland, Schilderswijk of Amsterdam-West. Jongens met een islamitische achtergrond, opgegroeid in een cultuur waarin homoseksualiteit als zonde of ziekte wordt gezien.

Dat is het ongemakkelijke feit waar niemand over durft te praten. Niet de slachtoffers, uit angst. Niet de media, uit ideologische blindheid. En niet de politiek, uit electorale berekening.

De NOS benadrukt dat er nu jaarlijks 2700 meldingen zijn van discriminatie of geweld tegen LHBT’ers. Een toename van honderden meldingen in een paar jaar tijd. Dat klinkt zorgwekkend – en dat ís het ook.

Maar zolang de oorzaak niet wordt benoemd, blijft het bij registreren, niet bij oplossen. De politie weet allang uit welke wijken en bevolkingsgroepen het geweld komt. De Roze in Blauw-teams hebben intern rapporten liggen. Maar in het publieke debat wordt er nog steeds gedaan alsof het allemaal “uit de maatschappij” komt.

Alsof “de verruwing” een soort mist is die ons toevallig overvalt. Nee: dit is geen abstracte verruwing – dit is doelgericht geweld van een specifieke groep. En daar moet het debat over gaan.

De Canal Parade mag dan een uitbundig feest zijn, maar achter de regenboogglitter schuilt een harde waarheid: de Nederlandse LHBT-gemeenschap wordt bedreigd, vernederd en aangevallen.

En dat gebeurt niet door christenen, niet door nationalisten, niet door “boze witte mannen”, maar juist door kansenparels uit het multiculturele project dat al decennia faalt.

Zolang media als de NOS dat blijven verdoezelen, zijn zij mede verantwoordelijk voor het voortduren van die bedreiging.