Lale Gül keert zich tegen Israël – maar wáár bleef ze al die maanden?

Dode kinderen, honger, kapotgebombardeerde ziekenhuizen, verwoeste scholen, collectieve uithongering, gerichte aanvallen op burgerdoelen – de feiten liggen er al sinds eind 2023. Maar Lale Gül – de zogenaamd ‘onafhankelijke denker’ – zweeg maandenlang.

En nu, nú het veilig is om kritiek te leveren op Israël, nu de media zich voorzichtig beginnen uit te spreken, nu Amnesty, Human Rights Watch en de VN luidkeels alarm slaan – nu pas komt ze ineens op voor mensenrechten.

De situatie in Gaza is niet plotseling erger geworden. De beelden die zij beschrijft – kinderen zonder ledematen, baby's onder het puin, moeders die hun dode kinderen uitgraven – waren er ook drie maanden geleden. Toen was de stilte oorverdovend. Toen werden mensen die dit zeiden nog weggezet als antisemieten. En Lale Gül? Die zat veilig bij Op1 of in haar columns, de indruk wekkend dat de echte daders de critici waren.

Het is makkelijk om “de waarheid” te spreken als het moreel tij al is gekeerd. Maar échte moed toon je als het nog niet bon ton is, als je reputatie op het spel staat, als je risico loopt om te worden uitgespuugd door de culturele elite of gecanceld op sociale media.

Lale Gül speelde maandenlang op safe. En nu eist ze applaus voor het eindelijk benoemen van wat honderdduizenden anderen al veel eerder durfden te zeggen – en daar keihard voor zijn aangevallen.

De cijfers, de doden, de honger – niets daarvan is nieuw. De systematische vernietiging van ziekenhuizen in Gaza was in januari al uitvoerig gedocumenteerd. Dat Israël bewust hulpgoederen blokkeert? Dat was in december al duidelijk. Dat Netanyahu’s regering terreurkolonisten op de Westoever hun gang laat gaan? Sinds oktober geen geheim meer.

Toch werd iedereen die dat benoemde – ook hier op DDS – bestempeld als ‘onbeschaafd’, ‘eenzijdig’ of ‘verdacht antisemitisch’. En ja: door types zoals Gül zelf.

En nu ze dezelfde dingen zegt? Nu moet ze als gewetensvolle stem worden omarmd?

De waarheid is: Gül is pas gaan schrijven toen ze wist dat het veilig was. Toen ministers voorzichtig begonnen te twijfelen. Toen publieke opinie kantelde. Toen ook NRC, de Volkskrant en internationale media niet meer om de beelden heen konden. Toen sancties tegen Israël ineens bespreekbaar werden.

Dat is geen moed. Dat is meelopen. Dat is jezelf indekken. Dat is strategische positionering – niet principiële verontwaardiging.

En waar blijft de zelfreflectie? Waar is het excuus richting al die mensen die maandenlang zijn uitgespuugd vanwege kritiek op Israël? Gül had makkelijk kunnen zeggen: “Ik zag het te laat. Ik heb te lang gezwegen. Anderen waren me voor. En ik was fout om hen weg te zetten als antisemieten.” Maar nee. Geen spoor van dat alles.

Laat er geen twijfel over bestaan: de Israëlische oorlogsmisdaden in Gaza moeten worden aangepakt. Sancties zijn gerechtvaardigd. Samenwerking moet worden opgeschort. De hypocrisie ten opzichte van Rusland versus Israël is gênant. DDS zegt dat al máánden – fel, feitelijk en onomwonden.

Maar dat Lale Gül zich nu plots in dat koor voegt, is weinig waard als ze eerst maandenlang heeft toegekeken terwijl anderen wél de moed hadden om te spreken. Dát is het echte probleem. Geen gebrek aan informatie, maar een gebrek aan ruggengraat.