-Michel Mulder- 'Het genderloze draaigezeik'

Hoe 'rechtvaardig' en serieus kunnen wij dit gendergeneuzel nog nemen, als de hoofdrolspelers in kwestie zichzelf zo ongeveer iedere dag letterlijk te kakken zetten met hun steeds wisselende 'genderkeuze,' die verdomd veel begint te lijken op een jankende kleuter die zijn, haar, hen, die zin niet krijgt in de speelgoedwinkel?

Het zal mij - en waarschijnlijk 90% van de wereldbevolking - geen ene reet kunnen schelen hoe miss, mr, X of ET Lovato zich voelt, en hoe zij, hij, het, die, hen, hun kijkt naar het geslachtsdeel tussen haar, hen, hun benen. De enige die zich daar overduidelijk druk over maakt is psycho Lovato herself, himself, hunnie...... of is dat dan weer geen engels?

Ik kots zo langzamerhand op deze breed uitgemeten agenda van genderloze krankzinnigheid, die van Charles Manson zo ongeveer de meest normale persoon ter wereld maakt. Het wordt tijd dat we dit gaan benoemen voor wat het is: misselijkmakende en wanhopige aandachttrekkerij.

Als er zo ongeveer iedere dag een nieuwe vorm van seksuele identiteit uitgevonden moet worden om de headlines van het nieuws te halen, dan weet je dat dit niet gaat om oprechte uitingen van de zoekende genderqueers, maar slechts om een mondiaal opgevoerd toneelstuk ter vorming van generaties van ernstig getroebleerde kinderen. Kinderen met een toekomstig abonnement op de geestelijke gezondheidszorg.

Het gendergezeik is als dat befaamde stoplicht van Herman Finkers: "Een (gender)stoplicht springt op rood, een ander weer op groen. In het gendergesticht is altijd wat te doen," en het enige 'fluïde' aan hun persoonlijkheid is de inhoud van hun hersenpan.