Israël bombardeert Libanon én Jemen: grensoverschrijdende waanzin

Het cynisme spat er vanaf. Terwijl de wereld zogenaamd onderhandelt over staakt-het-vurenlijnen rond Gaza, verlegt premier Netanyahu doodleuk de grenzen: Libanese flats, Jemenitische dokken, alles mag in vlammen op. Humanitair recht? Pure ruis in een Z-meeting vol strategen met te veel speelgoed en te weinig geweten.

Maar de echte oorverdovende stilte komt niet uit Tel Aviv, maar uit Brussel en Den Haag. Europese regeringen mompelen over “recht op zelfverdediging” en “gebrek aan informatie”, terwijl satellietbeelden rood opgloeien en ambulances uitrukken.

In Bodai klonken drie explosies kort na middernacht. Video’s laten vuurballen zien boven woonhuizen; kinderen rennen gillend de straat op. In Tyrus en Sidon vlogen burgers de schuilkelders in toen de grond trilde en ramen sprongen. De Litani-rivier, ooit de blauwe levensader, kleurt nu grauwgrijs van rondvliegend puin. Hezbollah roept dat het “nooit capituleert”, maar het zijn Libanese gezinnen die de prijs betalen voor dit geopolitieke pokerspel.

Israël zegt “precisie-aanvallen” uit te voeren op logistieke depots. In realiteit knallen 250-kilo-bommen door daken. Niemand gelooft deze façade nog – behalve ‘pragmatische’ technocraten in internationale gremia die zelf geen sirenes boven hun bed horen.

Aan de overkant schreeuwt Jemen, het armste land op aarde, om hulp. De havens van Hodeidah en Ras Isa waren de laatste dunne aderen waardoor meel, medicijnen en brandstof binnenkwamen. Israël claimt Houthi-radarbases omver te blazen; hulporganisaties zien voedselsilo’s in brand staan. Waar de internationale coalitie een paar jaar terug nog voorzichtig pleitte voor humanitaire corridors, ramt Israël nu de deur van het VN-magazijn uit de sponningen.

Het excuus? Eén onderschepte raket vanuit Jemen “rechtvaardigt” het platgooien van complete havencomplexen. Onthoud dat wanneer een Palestijn slingert met een steen: Tel Aviv mept terug met GBU-guided bommen. Grof geweld is kennelijk altijd legitiem – zolang Israël de trekker overhaalt.

Let op de lafheid van West-Europese kabinetten. Dezelfde ministers die eerder sancties eisten tegen Rusland vanwege raketten op Odessa, drukken nu op mute als F-16’s Libanese dorpen pletten. Hun morele kompas draait met de wind van Washington en Brussel. Veilig mee-huichelen, nooit voorop lopen als de slachtoffers geen trending topics garanderen.

En ondertussen: VVD-bewindslieden investeren vrolijk in defensiedeals. NSC sust gewetens met “constructief stilzitten”. Links doet wat het altijd doet: demonstreren met regenboogvlaggen maar zwijgen als de Israëlische regering de rode lijnen stapsgewijs uitgumt. De burger ziet het, spuugt op de hypocrisie en wendt zich tot partijen die wel durven zeggen: genoeg is genoeg.

Israël heeft laten zien dat er geen intern rempedaal bestaat. Alleen externe druk – handelsbeperkingen, wapenembargo’s, diplomatieke bevriezing – kan Tel Aviv tot realiteitszin dwingen. De vraag is of Europese leiders ruggegraat tonen of opnieuw kiezen voor tweets vol lege, holle frasen.

Wie zwijgt, legitimeert. Wie wegkijkt, schrijft mee aan het draaiboek voor de volgende luchtaanval. Vandaag Bodai, morgen misschien Beiroet of Sana’a. Dit pad leidt rechtstreeks naar regionale vuurzeeén en mondiale instabiliteit. Maar het wordt allemaal geaccepteerd omdat het verantwoordelijke land toevallig "Israël" heet.

Israël bombardeert nu wekelijks nieuwe coördinaten alsof het een oorlogvideogame is. Geen rechtsorde blijft overeind als je tweehonderd burgerslachtoffers inruilt voor één onderschepte raket. Als Nederland nog enig moreel gezag wil houden, moet het kabinet een keihard standpunt uitspreken. Geen dubbelspel, geen flauwekul over “complexe veiligheidssituatie”. Dit is een regelrechte schending van internationale normen en moet zo worden benoemd.

Want elke bom op Bodai en iedere raketscherf in Hodeidah verergert haat, voedt extremisme en ondergraaft vrede wereldwijd. Het is werkelijk onacceptabel – en elke politicus die zwijgt, staat medeschuldig in de geschiedenisboeken.